"Camping Club Agia Anna"

     Ξεκινώντας για μια μικρή περιπέτεια ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακου επισκεφτήκαμε αυτές τις δύο κατασκηνώσεις. Η μία, Club Agia Anna, πολύ παλιά και γνωστή στους περισσότερους, ενώ η άλλη, Daluz νεώτερη και σχετικά άγνωστη.

     Το Club Agia Anna βρίσκεται στη βόρεια Εύβοια από την πλευρά του Αιγαίου πελάγους. Ο δρόμος είναι κουραστικός με πολλές στροφές και ανηφοροκατηφόρες. Το κάμπινγκ βρίσκεται στην άκρη του μικρού παραθαλάσσιου οικισμού, αλλά είναι το στέκι της περιοχής αφού διαθέτει δύο πισίνες και μπαρ με μουσική από το πρωί έως το βράδυ.

   
     Φτάσαμε Σάββατο μεσημέρι και μας έδωσαν ένα χάρτη με την προκαθορισμένη θέση. Η σκιά ήταν ως επί το πλείστον από πεύκα (αφού η κατασκήνωση είναι μέσα στο δάσος) με κάποιες μικρές μουριές διάσπαρτες. Στο έδαφος υπήρχε χώμα και ρετσίνι από τα πεύκα. Στο χώρο που μας υπέδειξαν υπήρχε ένα δέντρο στο 1/3 του χώρου πράγμα που δυσκόλεψε αρκετά την τοποθέτηση της σκηνής. Στρώσαμε κάτω ένα μουσαμά (ευτυχώς, γιατί όταν τον σηκώσαμε είχε κολλημένο ρετσίνι), αλλά εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι η σκηνή δεν καλυπτόταν ολόκληρη από το ηλιόπανο λόγω του δέντρου. (φυσικά και λερώθηκε και ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να την καθαρίσω).

     

     Είχε πάρα πολλούς κατασκηνωτές, περισσότερο οικογένειες, με υπερβολικό εξοπλισμό (= ψυγεία, κουζίνες, ατμομάγειρες, τηλεοράσεις) σε σημείο που χανόταν κατά την ταπεινή μου γνώμη η έννοια της κατασκήνωσης. Παρά τον πολύ κόσμο τηρούνταν αυστηρά οι ώρες της κοινής ησυχίας. Οι τουαλέτες ήταν τούρκικες ανδρών/γυναικών στους ίδιους χώρους όπως επίσης και τα ντουζ. σχετικώς καθαρές. Υπήρχε χαρτί υγείας σε όλες, όχι όμως σαπούνι. Ζεστό νερό είχαμε μέχρι αργά το βράδυ. Έξω από τις ντουζιέρες υπήρχαν ψύκτες με πολύ κρύο νερό και ψυγεία συντήρησης τροφίμων. Στους χώρους μαγειρέματος υπήρχαν καταψύκτες και εστίες γκαζιού οι οποίες όμως δεν χρησιμοποιούνταν, διότι οι περισσότεροι κατασκηνωτές μαγείρευαν σε ηλεκτρικές εστίες που είχαν στις σκηνές τους. Μέσα στη τιμή προσέφεραν και δωρεάν πρωινό: 1 ποτήρι χυμό ή γάλα και 1 άψητο  τοστ ή τυρόπιτα.

     Διέθεταν δύο πισίνες αλλά οι ντουζιέρες για τις πισίνες ήταν αρκετά μακρυά. Ευτυχώς υπήρχαν τουαλέτες δίπλα ακριβώς, οι οποίες καθαρίζονταν ανά μισή ώρα !!!!! Η πισίνα ήταν πολύ καλή και καινούρια, ενώ υπήρχε και μία μικρότερη και παλαιότερη. Για τα παιδιά ήταν καταπληκτικά, γιατί εκτός από την πισίνα υπήρχε πινγκ πονγκ παιδική χαρά, κάποιες άλλες ομαδικές δραστηριότητες και το βράδυ, τους είχαν μια προβολή παιδικής ταινίας.

     Το φαγητό στο εστιατόριο ήταν μέτριο προς καλό, και οι τιμές ήταν παρόμοιες με τα ταβερνάκια της παραλίας τα οποία επίσης είχαν μέτρια ποιότητα. Για κυρίως πιάτο με σαλάτα και αναψυκτικό ήταν περίπου 10 ευρώ/άτομο. Είχαμε πάρει μαζί μας τα ποδήλατα και έτσι μπορούσαμε εύκολα να μετακινούμαστε για μια βόλτα στον οικισμό ή στη θάλασσα. Ο οικισμός απείχε περίπου 2 χλμ από το χώρο του κάμπινγκ, ενώ η θάλασσα 150 μέτρα από τη ρεσεψιόν που ήταν στην είσοδο του κάμπινγκ, άρα τα ποδήλατα ήταν αρκετά χρήσιμα !

     

     Η θάλασσα ήταν με βότσαλο στην αρχή και άμμο μετά, αλλά βάθαινε αμέσως. Ήταν ανοιχτή στο βοριά όπως και όλες οι παραλίες της ανατολικής Εύβοιας και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα το καλοκαίρι που φυσούν ως επί το πλείστον βοριάδες. Η θάλασσα έχει πολύ καλή μνήμη και ότι της δώσεις στο επιστρέφει......  Το κάμπινγκ είχε δικές του ξαπλώστρες και ομπρέλες στη παραλία και αν ήθελες να παραγγείλεις υπήρχε ένα σερβιτόρος με ένα ποδήλατο και ένα καφάσι που πηγαινοερχόταν στο μπαρ του καμπινγκ και έφερνε τις παραγγελίες. 

     Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, ξεκουραστήκαμε και περάσαμε ένα δροσερό τριήμερο μακρυά από την Αθήνα.

Θετικά: Μπορείς να περάσεις ευχάριστα την ημέρα σου χωρίς να απομακρυνθείς, κατασκηνώνεις μέσα στο δάσος, δυνατότητα συμπαθητικής βόλτα στον οικισμό.

Αρνητικά: μακρυά για Σ/Κ, κακή κάλυψη από τα δέντρα σε πολλές θέσεις, θάλασσα βρώμικη τις περισσότερες φορές, σχέση ποιότητας/τιμής στο εστιατόριο όπως και στην Αθήνα (μέτρια ποιότητα, τσιμπημένες τιμές).

Θα ξαναπάμε; Ναι φυσικά, γιατί περάσαμε ωραία, το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και μπορούσες να βρεις άμεσα κάποιον να σε εξυπηρετήσει. Επίσης έχει πολλές  προσφορές και αν κάποιος τις συνδυάσει μπορεί να περάσει αρκετά οικονομικές διακοπές!

     

Εκδρομή στην Αίγινα (Νότια διαδρομή)

 
     Η Αίγινα αποδείχτηκε ο πιο κοντινός εκδρομικός προορισμός για ποδηλατοβόλτα και μπάνιο συνδυάζοντας εύκολες διαδρομές με καθαρή θάλασσα. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με μια ποδηλατική ομάδα και να συμμετάσχουμε στην εκδρομή τους. Η συμμετοχή σε τέτοιες εκδρομές έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα. με σημαντικότερο τις νέες γνωριμίες με ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Δευτερεύον είναι ότι με τα ομαδικά εισιτήρια το κόστος είναι χαμηλότερο  και αν χρειαστείς βοήθεια δεν είσαι μόνος σου. Εμείς δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν, ποτέ, τέτοια εκδρομή και το μεγάλο στοίχημα ήταν να μπορέσει ο Αντώνης να ανταποκριθεί ποδηλατικά, αλλά και κοινωνικά. Είμασταν πάρα πολύ τυχεροί, γιατί ο αρχηγός της ομάδας έφερε το αγοράκι του και έτσι ο Αντώνης κατάφερε να μεταφέρει την εκδρομή στο δικό του μέγεθος, βρήκε συνποδηλάτη και φίλο. 

     Η συνάντηση είχε ορισθεί για τις 9:45 το αργότερο στα εκδοτήρια εισιτηρίων, στο Πειραιά, στην αποβάθρα Ε8, που ξεκινούν τα πλοία για την Αίγινα. Σύντομα κατέφθασαν τα μέλη της ποδηλατικής ομάδας Π.Α.Σ Αρυρούπολης καθώς και των ποδηλατών Ηρακλείου. Μετά τις πρώτες συστάσεις ανέλαβαν την έκδοση του  ομαδικού(οικονομικού) εισιτηρίου, και επιβιβαστήκαμε στο "Φοίβο".

     Η διαδρομή που επέλεξαν ήταν Αίγινα-Πέρδικα-Μαραθώνας-Αίγινα. Φτάσαμε γύρω στις 11:30 με το ήλιο να έχει ανέβει για τα καλά. Μέχρι το Μαραθώνα κινούμασταν δίπλα στην ακτή που είχε αρχίσει να γεμίζει λουόμενους. Από το Μαραθώνα μέχρι την Αιγινίτισσα είχε μια μικρή ανηφορίτσα όπου ξεκίνησαν τα πρώτα λαχανιάσματα, και μετά την Αιγινίτισσα ανηφορική διαδρομή μέχρι την Πέρδικα. Το τοπίο κλασικό, Ελληνική παραλία, βράχια, αλμυρίκια, άμμος. Οι παραλίες ακολουθούσαν τις ακτές: βράχια, πέτρες, φύκια, άμμος, με γαλάζια διαυγή νερά! Η ανηφόρα προς την Πέρδικα, κούρασε λίγο τον Αντώνη, αλλά ευτυχώς ήταν σύντομη.

     Η Πέρδικα είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι. Έχει ένα πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα με πάρα πολλά μαγαζιά, μεζεδοπωλεία, καφετέριες, μπαράκια, μινι μαρκετ. Διαθέτει μαρίνα για σκάφη και μάλλον αυτή είναι η εξήγηση για το μεγάλο αριθμό παραθαλάσσιων μαγαζιών. Κάναμε μια μικρή στάση, για μια βουτιά, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Μαραθώνα, όπου και θα σταματούσαμε για μπάνιο.

     Ο Μαραθώνας έχει ωραία αμμώδη παραλία με ρηχά νερά, κατάλληλη για οικογένειες με παιδιά όλων των ηλικιών. Υπάρχουν καμιά 50αρια ενοικιαζόμενες καρέκλες (7 ευρώ), ένα μπαρ-καντινα, και ντουζιέρες που ενεργοποιούνται από τον ιδιοκτήτη της καντίνας. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει φυσική σκιά εκτός από μία λωρίδα γης παράλληλης με μια μάντρα, στην άκρη της παραλίας.  Η παραλία έχει δυνατότητα στησίματος σκίαστρου, γιατί στη μάντρα υπήρχε συρματόπλεγμα περίφραξης. ( Αν το ξέραμε θα είχαμε πάρει ένα σκίαστρο, γιατί ξεροψηθήκαμε). Costas Kesinis photo. Τα παιδιά μόλις φτάσαμε στη παραλία βούτηξαν και σταμάτησαν να παίζουν όταν ανεβήκαμε ξανά στα ποδήλατα. Ενώ δεν είχαν ανταλλάξει πολλές κουβέντες μέχρι εκείνη την ώρα, τα κοινά ενδιαφέροντα (νεροπίστολα, πιτσιλιές, πόλεμος με φανταστικούς εχθρούς) τους έφεραν κοντά και ήταν άλλη μια απόδειξη, ότι η διασκέδαση μπορεί να είναι αρκετά απλή υπόθεση όταν υπάρχει καλή διάθεση. 
     Σταματήσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα στο λιμάνι της Αίγινας, όπως το είχαν προγραμματίσει οι διοργανωτές. Το φαγητό ήταν αξιοπρεπές και οι τιμές λογικές. Τελειώνοντας το φαγητό κάναμε μια σύντομη βόλτα στη πόλη της Αίγινας και πήγαμε στο λιμάνι όπου είχε ήδη φτάσει το καράβι μας.

     Μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή την εκδρομή και σίγουρα, αν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, θα τους ακολουθήσουμε σε μελλοντικές εξορμήσεις!!!!

   

Εκδρομή στην Αίγινα (Βόρεια διαδρομή)

     Η ιδέα για την εκδρομή στην Αίγινα υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, όμως ο Αντώνης δεν είχε μεγάλες αντοχές και αυτό λειτουργούσε ανασταλτικά. Τώρα που είδα ότι είναι άνετος στα 20χλμ και παλεύει τα 30 το πήραμε απόφαση.

     Ο καιρός ήταν καταπληκτικός, ότι έπρεπε για μπάνιο και ποδήλατο. Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά με των 10.20 ( Δρομολόγια πλοίων )

Στο πλοίο ήταν τα πάντα κατειλημμένα, όπου υπήρχε η παραμικρή σκιά με κάθισμα ήταν σαν τις μέλισσες στη κερήθρα. Μόνο οι τουρίστες καθόντουσαν στον ήλιο! Καθίσαμε κάτω στο κατάστρωμα, σε μία σκιά που ανακάλυψα, αλλά σύντομα το δροσερό αεράκι της θάλασσας μας έκανε να αναζητήσουμε τον ήλιο. Η διαδρομή κλασική, Αργοσαρωνικός, Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, μεγάλα εμπορικά πλοία, σκαφάκια, ιστιοπλοϊκά, ψαρόβαρκες, ... Ελλάδα. Και στη θάλασσα ακόμα, υπήρχε μία εικόνα όλων των κοινωνικών τάξεων που είχαν βγει συγχρόνως έξω!

     Μετά από μια ώρα και λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας! Η πρώτη απορία του Αντώνη ήταν, γιατί οι οδηγοί των αυτοκινήτων και των μηχανών ανάβουν τις μηχανές τους ενώ δεν έχει κατεβεί η πόρτα του πλοίου, και εισπνέουμε όλοι μαζί το καυσαέριο, και του είπα ότι και εγώ δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση.

     Μόλις αποβιβαστήκαμε μια ομάδα τουριστών Κινέζων ξεκίνησε την περιήγηση στο νησί:

(O πρώτος φανός της Ελλάδας κατασκευάστηκε στην είσοδο του λιμανιού της Αίγινας και μάλιστα πάνω στον τρούλο της μικρής εκκλησίας που βρίσκονταν εκεί, αφιερωμένης σε ποιον άλλο, τον Αϊ- Νικόλα το Θαλασσινό.)

Νωρίτερα τους άκουσα στο πλοίο που ρωτούσαν τον ξεναγό τους, πόσες ημέρες έχουν άδεια οι Ελληνες το χρόνο, γιατί είχαν ακούσει ότι έχουν πάρα πολλές. Προφανώς το "πάω μια βόλτα το Σ/Κ" δεν υπάρχει στη χώρα τους.
     Εμείς, πήραμε κατευθείαν το δρόμο για τη Σουβάλα. Κάναμε μία σύντομη στάση στη Κολώνα. και συνεχίσαμε.

     Ο δρόμος στην αρχή ήταν λίγο ανηφορικός και μετά κατηφορικός μέχρι το φάρο. Η άσφαλτος κατασπασμένη. Πολλές τυφλές στροφές και τα αυτοκίνητα κινούνταν με αρκετή ταχύτητα. Κατά μήκος της διαδρομής οι πινακίδες "ΑΡΓΑ" ήταν όσες και τα Αλμυρίκια!!!!!

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Στο φάρο ήταν η πρώτη στάση, απέραντο γαλάζιο, ιστιοπλοικά, και .... ο Αντώνης να πετάει πέτρες στη θάλασσα. Πρέπει να είναι κάποιο ειδικό γονίδιο, το γονιδιο "ΠΠ" που ευθύνεται γι αυτή τη μανία.

   

Κοντά στο φάρο βρίσκεται και το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Αμέσως μετά η περιοχή λέγεται "πλακάκια" με ομώνυμη παραλία.. Βέβαια όλες οι "παραλίες " στη βόρεια πλευρά του νησιού ήταν βραχώδεις. Στην ουσία δεν υπήρχαν παραλίες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην πραγματικότητα ήταν προεκβολές βράχων στη θάλασσα. Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αρκετά απαιτητική με μεγάλες ανηφορο-κατηφόρες.

     

 Επόμενη στάση για νερό και σνακ το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ωραία περιοχή με μια μικρή συστάδα πεύκων, παγκάκια σχετικώς καθαρά, σε ύψωμα από τη θάλασσα. Γενικώς όλη η διαδρομή μέχρι τη Σουβάλα ήταν ελαφρώς (έως και πολύ) υπερυψωμένη από την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν έχεις μικρό παιδί δε χαλαρώνεις, και επίσης αν έχεις παιδί που πετάει πέτρες είσαι σε συναγερμό, γιατί μπορεί να πετροβολήσει κανένα λουόμενο.

     Συνεχίσαμε προς Σουβάλα, οι ανηφόρες ήταν απότομες, οι στροφές τυφλές τα αυτοκίνητα έτρεχαν, οπότε δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε. Κάποια στιγμή φτάσαμε στη διασταύρωση προς Σουβάλα. Είχε μία τεράστια κατηφόρα, με το που την είδε ο Αντώνης όρμησε με τρελό πετάλι, κλίση (12%). Η αλήθεια είναι ότι στιγμιαία πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα της ανάβασης, αλλά την έδιωξα σύντομα !!!!

     

Το λιμανάκι της Σουβάλας ήταν μικρό και γραφικό. Μου θύμισε τους Αγιους Αποστόλους Αττικής: ταβέρνα, ταβέρνα, μινι μαρκετ, φούρνος, ταβέρνα, καφετέρια, ταβέρνα. Κάναμε μια σύντομη στάση στο φάρο του λιμανιού. Ο Αντώνης ασχολήθηκε με την κατάκτηση των βράχων και εγώ σκεπτόμουν ότι η Σουβάλα δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να δείξει, η διαδρομή όμως προς τη Σουβάλα ήταν ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Αφού περιηγηθήκαμε στην παραλία, ρωτήσαμε κάποιους ψαράδες για τη Βαγια. Μας εξήγησαν ότι ήταν καλύτερα να πάμε παραλιακά για να μην μπλέξουμε με το βουνό. Και έτσι μετά από μια σύντομη ανηφόρα ξανακατεβήκαμε στη παραλία. Ύστερα από λίγο όμως, η άσφαλτος έδωσε τη θέση της σε χωματόδρομο και εγώ είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν είμασταν στο σωστό δρόμο. Υποχρεωτικά ρωτήσαμε κάποιες λουόμενες κυρίες οι οποίες με μεγάλο ενδιαφέρον (και μάτια που ξεχείλιζαν συμπόνια) μας εξήγησαν πως πρέπει να ξαναανεβούμε στον πάνω δρόμο. Εκεί ήταν που συναντήσαμε και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο οποίο γινόταν βάπτιση. Όλα τα πιτσιρίκια καλοντυμένα με τα λουστρινάκια τους μαζεύτηκαν στο πεζούλι και μας χαιρετούσαν !!!!

Έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή 4 χιλιομέτρων περίπου για να φτάσουμε στη Βαγια. Ο Αντώνης είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται εντόνως. Περίμενε με ανυπομονησία το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και είχε μπαϊλντίσει από τον ήλιο και το πετάλι.

     Κάποια στιγμή είδαμε την πολυπόθητη πινακίδα και ύστερα από λίγο είδαμε την παραλία. Κατεβήκαμε από έναν άθλιο και απότομο χωματόδρομο με κοτρόνες, περάσαμε μέσα από λάσπες μετά από ένα γεφυράκι και τελικά είδαμε την μικρή αμμώδη παραλία που εκείνη την ώρα στα μάτια μας φάνταζε εξωτική και μαγευτική. Ο Αντώνης παραλίγο να βουτήξει με τα ρούχα, τελευταία στιγμή τον συγκράτησα και του έβαλα μαγιό. Όρμησε στη θάλασσα ( που ήταν αρκετά κρύα) και είπε: "είναι κρύα" και μπλουμ βούτηξε! Η αλήθεια είναι ότι το κρύο νερό ήταν ότι έπρεπε, μας δρόσισε και μας χαλάρωσε. Είχε αρκετό κόσμο που καθόταν στις ξαπλώστρες. Δεν υπήρχε κανένας που να καθόταν στην άμμο ( εκτός από εμάς ). Είχε μόνο μια ντουζιέρα που ανήκε στο ένα μαγαζί. Και φυσικά κανένα μέρος να αλλάξεις ρούχα. Για ένα περίεργο λόγο όλος ο κόσμος ήταν στο ένα μαγαζί, ενώ το άλλο ήταν άδειο...... Δεν θα σχολιάσω τα βλέμματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είχε προσγειωθεί ένα διαστημόπλοιο και έβγαινε από μέσα ο Ε.Τ. δεν θα το κοίταζαν έτσι. Κάναμε το μπάνιο μας, παίξαμε, και μετά ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Ρωτήσαμε και μας έδειξαν ένα ανηφορικό ( τι άλλο θα ήταν;) δρόμο για να ανεβούμε. Στο δρόμο της επιστροφής, ο οποίος ήταν γεμάτος στάσεις ενδυνάμωσης (καραμέλες m&m και νερό), η συζήτηση ήταν γύρω από το φαγητό !!!! Η διαδρομή ήταν γεμάτη από παλιές μονοκατοικίες με κήπους και πηγάδια. Λίγο πριν τη Σουβάλα σταματήσαμε και φωτογράφησα αυτήν εδώ, αλλά όλες ήταν πολύ όμορφες.

     Φτάσαμε στην Αίγινα και πήγαμε πρώτα να βγάλουμε τα εισιτήρια και να δούμε τα δρομολόγια, για να ξέρουμε τι περιθώρια έχουμε. Πέσαμε πάνω σε ένα κλασικό καυγά ταξιδιώτη με πρακτορείο:

" Τ: το εισιτήριο που μου δώσατε έχει το όνομα άλλου πλοίου

Π: δεν πειράζει κύριε, μπορείτε να ταξιδέψετε με όποιο πλοίο της εταιρείας θέλετε, δεν έχει σημασία τι γράφει.

Τ: Μα τι λέτε κύριε; άλλο θα γράφει και σε άλλο θα μπω; Και θέλουμε και Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα....... "

Μετά το 5 λεπτο λογύδριο του ταξιδιώτη περί μη ικανότητας να λεγόμαστε Ευρωπαϊκή χώρα, βγάλαμε το εισιτήριο μας και πήγαμε να φάμε ( επιτέλους). Λίγο αργότερα πέρασε κάποιο πλοίο της εταιρείας που είχαμε εισιτήριο (όχι αυτό που έλεγε το εισιτήριό μας, αλλά το επόμενο) και επιβιβαστήκαμε. Ο Αντώνης κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, κι εγώ σκεπτόμουν πόσο τυχεροί είμασταν που μπορέσαμε και κάναμε αυτή τη μονοήμερη εκδρομή.

Χάρτης Αίγινας

Flickr photostream

Μονοήμερη Στα Νεα Στυρα Ευβοίας

     Τα Νεα Στύρα βρίσκονται στη Νότια Εύβοια και μπορούμε να φτάσουμε είτε οδικώς μέσω Χαλκίδας είτε με το καραβάκι από το πορθμείο της Αγίας Μαρίνας.
     Εμείς επιλέξαμε το καραβάκι, επειδή το κόστος είναι μικρό και η διαδρομή πολύ συντομότερη. Μόλις κατεβαίνεις από το καραβάκι , ξεκινάει δεξιά και αριστερά μια παραλιακή οδός που μπορείς να κινηθείς παράλληλα με τη θάλασσα. Από δεξιά (Νότια), μετά από 300 μέτρα αρχίζει χωματόδρομος, παραμελημένος με σκόρπιες πέτρες, που οδηγεί στο καινούριο λιμάνι. Η διαδρομή είναι πολύ ωραία, φτάνει να έχετε καλά λάστιχα και σαμπρελίτσες μαζί σας. Προχωρήσαμε μέχρι το σημείο που σταματάει ο δρόμος και αρχίζει η αμμουδιά. Σε εκείνο το σημείο ξεκινάει ασφαλτοστρωμένος δρόμος που μας οδηγεί στο κεντρικο δρόμο που συνδέει τα Ανω Στυρα  με τα Νεα Στυρα.
 


     Η διαδρομή προς τα Άνω Στυρα είναι πολύ όμορφη, ο δρόμος είναι καινούριος και η ποιότητα της ασφάλτου πολύ καλή. Έχει γίνει διαπλάτυνση και παρότι υπάρχει αρκετή κίνηση από αυτοκίνητα μπορέσαμε να κινηθούμε με ασφάλεια. Από τα Ανω Στύρα πήραμε τον παλιό δρόμο προς το χωριό Ρεούζι. Ο δρόμος είναι στενός και η άσφαλτος είναι σπασμένη σε αρκετά σημεία, αλλά η θέα στον κόλπο αποζημιώνει. Στο Ρεούζι υπάρχουν 3 ταβέρνες που μπορεί κάποιος να φάει νοστιμότατο παϊδάκια. Η διαδρομή μετά είναι κατηφορική οπότε φάτε άφοβα!!!!



     Επιστρέφοντας στο λιμάνι μπορούμε να πάρουμε τον βόρειο παραλιακό δρόμο που φτάνει μέχρι τον οικισμό Κεφάλα, όπου μπορούμε να κάτσουμε απολαύσουμε το καφεδάκι μας στο "Βραχο"










     Τα Νεα Στύρα είναι ένας ωραίος κοντινός προορισμός, σχετικά οικονομικός, με δυνατότητα για αρκετό ποδήλατο και μπάνιο. Η θάλασσα είναι πολύ καθαρή επειδή, ως επί το πλείστον, η περιοχή έχει βοριάδες. Αυτή άλλωστε είναι και η εξήγηση για τη κατάσταση της Νέας Μάκρης που βρίσκεται ακριβώς απέναντι !!!

Βόλτα στον Ωρωπό

     Ξεκινήσαμε για μια μονοήμερη διερευνητική εκδρομή στις ακτές του Νότιου Ευβοϊκού. Ειμασταν πολύ τυχεροί, γιατί ο καιρός ήταν πολύ καλός χωρίς υπερβολική ζέστη ή αέρα. Φτασαμε στους Αγιους Αποστόλους, κατεβάσαμε τα ποδήλατα και αρχίσαμε τη βόλτα μας.

     Είχε πάρα πολλά αυτοκίνητα διπλο- τρίπλο- παρκαρισμένα έξω από καταστήματα με αποτέλεσμα να δημιουργείται το αδιαχώρητο στους στενούς δρόμους. Πενήντα μέτρα παρακάτω άπλετος χώρος για παρκάρισμα, αλλά φυσικά κανείς δεν ήθελε να περπατήσει. Η διαδρομή ήταν όλη σε άσφαλτο καλής ποιότητας με ήπιες ανηφοροκατηφορες και αρκετές ευθείες. Κάναμε αρκετές στάσεις, άνετα, γιατί είχε πολύ χώρο στο πλάι του δρόμου. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής υπήρχε μεγάλο και άνετο πεζοδρόμιο από την πλευρά της θάλασσας. Τα αυτοκίνητα μας πρόσεχαν γενικώς και μας προσπερνούσαν με αρκετή απόσταση. Είδα και κάποιους που έπασχαν από τη δημοφιλή ασθένεια: δενμπορωναβγαλωτοποδιμουαποτοΓΚΑΖΙ, αλλά ήταν επιπλεγμένη με την κανωοσηπερισσοτερηΦΑΣΑΡΙΑμπορω, οπότε τους ακούγαμε από μακριά και λαμβάναμε εγκαίρως τα μέτρα μας. 

     Είχε πολύ κόσμο που ψάρευε και έκανε μπάνιο και όσο περνούσε η ώρα γινόταν περισσότερος! Με τον ήλιο δεν είχαμε πρόβλημα, γιατί ξεκινώντας πρωί και επιστρέφοντας μεσημέρι είχαμε τον ήλιο συνέχεια στην πλάτη. Όσο για τη θέα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ !!! Δίπλα στη θάλασσα – πιο δίπλα δε γίνεται!!! Κατά μήκος της διαδρομής είχε πάρα πολλά μέρη για φαγητό, είτε πικ νικ είτε ταβέρνες-μεζεδοπωλεία-σουβλατζίδικα κτλπ. Μικρή ένσταση για το νερό. Δεν είναι δυνατόν αυτές οι περιοχές που ΖΟΥΝ από τους επισκέπτες να μην έχουν περάσει ένα δίκτυο με κάποιες βρύσες. Δεν μπορεί να έχει 30 περίπτερα και ούτε μια βρύση από τους Αγίους Αποστόλους μέχρι τον Ωρωπό ! 

    Φτάνοντας στον Ωρωπό, ο δρόμος φαρδαίνει πάρα πολύ και ξεκινάει μια μεγάλη αμμώδης παραλία με καφετέριες, μπαρ κτλπ. Βέβαια όσο φαρδύς κι αν είναι ο δρόμος, 1-2 ανάγωγοι οδηγοί είναι αρκετοί για να τον κλείσουν, αλλά αυτοί υπάρχουν παντού.... Δυστυχώς αυτά τα μέρη έχουν αναπτυχθεί μόνο για ενήλικες, συναντήσαμε μια υποτυπώδη παιδική χαρά στους Αγίους Αποστόλους και άλλη μία εξίσου μικρή στον Ωρωπό. Τα παιδιά ή κανουν μπάνιο ή τρώνε παγωτό καθισμένα δίπλα στους γονείς... Στο δρόμο, μέσα στον Ωρωπό, κανείς δεν εδεινε προτεραιότητα σε κανέναν και στα πεζοδρόμια ( διπλακα, μη φανταστείτε ότι είναι τεράστια) όπου δεν υπήρχαν δέντρα μες τη μέση υπήρχαν μηχανές! Κοινώς " ή θα καθίσεις να μας αφήσεις χρήματα ή θα φύγεις.- "    Καθίσαμε για ένα καφέ-παγωτό στο μαγαζί "Οναρ" που είναι δίπλα στη παιδική χαρά, λίγο πριν το πορθμείο. 

     Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μικρή συμβουλή προς γονείς: τα σουβλάκια τα τάζουμε στην επιστροφή, αλλιώς μένουμε στη μέση !!! Στους Αγιους Αποστόλους καθίσαμε στο "Θαναση" για σουβλάκια. Αργότερα μάθαμε ότι ο νεαρός που μας σέρβιρε είναι φανατικός ποδηλάτης!!!!

     Ήταν μια ωραία βόλτα κοντά στην Αθήνα, που μπορεί να συνδυαστεί και με μπάνιο στη θάλασσα.

Βόλτα στη Νέα Μάκρη

     Αυτό το Σάββατο, αποφασίσαμε να πάμε για πικ-νικ στη Νέα Μάκρη. Επειδή η σημερινή εκδρομή περιλάμβανε μαγείρεμα στη φύση οι προετοιμασίες ξεκίνησαν από νωρίς. Το κρέας έτοιμο κομμένο με πάγο για να μην ταλαιπωρηθεί, και μετά ότι άλλο χρειαζόταν για το μαγείρεμα! Όλα φυσικά, μαζί με τα νερά - δεκατιανά - χυμούς χώρεσαν μέσα στην T-Bag ου Brompton η οποία με 30 λίτρα χωρητικότητα, χωράει όλα τα απαραίτητα για μια μονοήμερη οικογενειακή εκδρομή!!!!!

     Φτάσαμε γύρω στις 11:00, ο δρόμος δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση, υποθέσαμε ότι όσοι είχαν εξοχικά στην ευρύτερη περιοχή είχαν φύγει από Παρασκευή απόγευμα. Στο λιμάνι είχε ησυχία με πολλές κενές θέσεις για στάθμευση. Φαινόταν σαν, ο κόσμος να μην είχε ξυπνήσει ακόμα. Λίγες μαμάδες με καροτσάκια, κανένας μικροπωλητής, ελάχιστοι να κάνουν τρέξιμο και 2-3 ποδήλατα.

     Το δεκατιανό μας το φάγαμε στο μώλο, αφού τιμήσαμε τις δύο παιδικές χαρές, που συναντήσαμε και τα υπαίθρια όργανα γυμναστικής ενηλίκων.
   

     Η θάλασσα ήταν πολύ ήρεμη και είχε μόνο ένα πολύ ελαφρύ αεράκι, κι η θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς, ιδανικές συνθήκες για βόλτα στην παραλία.











     Ξεκινήσαμε με προορισμό την παιδική χαρά στη παραλία Μαραθώνα. Χρησιμοποιήσαμε την παραλιακή όσο υπήρχε δρόμος και μετά βγήκαμε στην οδ. Ποσειδώνος. μέχρις ότου ξαναβρούμε τον παραλιακό δρόμο. Την λεωφ Ποσειδώνος διαδέχτηκε η οδ Χρυσής ακτής που σταμάταγε αιφνιδίως πάνω στη μάντρα ενός σπιτιού!  Τα αυτοκίνητα που συναντήσαμε πήγαιναν με χαμηλή ταχύτητα και γενικώς μας πρόσεχαν. Μείωναν ταχύτητα και κρατούσαν απόσταση ασφαλείας όταν μας προσπερνούσαν. Κοντά όμως στην παραλία Μαραθώνα η κίνηση ήταν περισσότερη, και τα αυτοκίνητα λιγότερο φιλικά, μάλλον είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν για να πιάσουν θέση για ψαράκι στις ταβέρνες. Η παιδική χαρά της παραλίας Μαραθώνα βρίσκεται μπροστά στη κεντρική πλατεία και είναι στρωμένη με άμμο. Επειδή ο καιρός ήταν πολύ καλός σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να βγάλει τα παπούτσια και να περπατήσει ξυπόλητος ο γιος μου, όμως, κάποιοι γονείς που ήταν ήδη εκεί, μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν διάσπαρτα γυαλιά από σπασμένα μπουκάλια. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ακριβώς υπάρχει μέσα στο κεφάλι ενός ανθρώπου που σπάει μπουκάλια σε μια παιδική χαρά με άμμο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ μεγάλο.
     Η ώρα ήταν προχωρημένη και έπρεπε να βρούμε ένα κατάλληλο μέρος για να φάμε. Σε αυτό το σημείο κόβετε πάλι ο δρόμος οριστικά και είναι τέλεια, επειδή έχει ησυχία, και δεν περνούν αυτοκίνητα:


Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Οπότε σταματήσαμε και αρχίσαμε το μαγείρεμα:

     Μόλις ανακτήσαμε δυνάμεις, ξεκινήσαμε για το Κωπηλατοδρόμιο. Η διαδρομή ήταν ανάμεσα από σπίτια και κτήματα. Ο δρόμος είναι αρκετά φαρδύς, έχει όμως πολλές στροφές με μικρή ορατότητα. Το σημείο που διασχίσαμε τη λεωφ Σχοινιά, για να περάσουμε απέναντι θέλει προσοχή, γιατί τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Σε όλη τη διαδρομή, αλλά και μέσα στο Κωπηλατοδρόμιο συναντήσαμε πάρα πολλούς ποδηλάτες που κάναν βόλτα ανά μικρές ομάδες. Όταν  κάναμε τα πρώτα 2,5 χλμ και γυρίσαμε για να ολοκληρώσουμε το κύκλο διαπιστώσαμε ότι ο αέρας είχε αγριέψει και τον είχαμε κατά μέτωπο. Αυτό έκανε ιδιαίτερα κουραστική την επιστροφή, δεδομένου ότι και οι δύο είμασταν κουρασμένοι και έπρεπε να δουλέψουμε με ομαδικό πνεύμα, και καλή τεχνική ώστε να καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω. Ήταν τέτοια η κούραση του μικρού, που όταν επιστρέψαμε στη Νέα Μάκρη μου ζήτησε να πάμε κατευθείαν στο αυτοκίνητο για επιστροφή!

Βόλτα στην παραλιακή

     Το δελτίο καιρού έδειχνε 20C στην παραλιακή με άπνοια, η τέλεια ημέρα για ποδήλατο και πικ-νικ δίπλα στη θάλασσα.

     Σταματήσαμε σε αυτό το πάρκινγκ πίσω από το Ναυτικό όμιλο. Εδώ από το μεσημέρι κι ύστερα γεμίζει ο χώρος από μεγάλα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια. Την ώρα όμως που φτάσαμε ήταν άδειο και ήσυχο!

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

     Συνεχίσαμε κάνοντας μία βόλτα μπροστά από το Αθλητικό Κέντρο Μπιτς Βόλεϋ Φαλήρου ( τα πάντα εγκαταλελειμμένα όπως όλοι ξέρουμε). Ήταν περίπου 10.30 και η παραλία ήταν γεμάτη από ψαράδες που πάλευαν με τα καλάμια. Ειδικά κοντά στο Δέλτα υπήρχε πολύ μεγάλος συνωστισμός! Από κάθε αυτοκίνητο έβγαιναν 4-5 καλάμια! Πολύς εξοπλισμός, κουδουνάκια σημαδούρες δολώματα, χαμός. Αλλά δεν τσίμπαγε τίποτα, καθόντουσαν και ατένιζαν την ήσυχη θάλασσα, Τα ψάρια δεν είχαν όρεξη για πρωινό σνακ!

     Η προσπάθεια να περάσουμε απέναντι δεν ήταν τόσο εύκολη, επειδή υπήρχαν μόνο σκάλες (= ο μπαμπάς σηκώνει τα ποδήλατα όλης της οικογένειας και τα ανεβάζει). Η διαδρομή μέχρι το Ειρήνης και Φιλίας και πίσω ήταν βατή σε τσιμέντο, σε κάποια σημεία είχε αρκετά γυαλιά (από σπασμένα μπουκάλια)και ήθελε προσοχή. Το μόνο σημείο με χώμα και πέτρες ήταν ακριβώς μετά τη γέφυρα και μέχρι να κατεβούμε πάλι στον παραλιακό πεζόδρομο.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

   

     Γύρω στις 11:00 κάναμε την πρώτη στάση να δούμε τα παιδιά που ξεκινούσαν μάθημα ιστιοπλοΐας. Όση ώρα καθίσαμε για ένα σνακ και ένα χυμό, ξεκίνησαν 4 ομάδες κάνοντας ελιγμούς στο κανάλι πριν ανοιχτούν στη θάλασσα:

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Μετά από αυτή τη σύντομη στάση προχωρήσαμε προς το Φλοίσβο. Σε κάποιο σημείο μπροστά από τις καφετέριες και τα μαγαζιά υπάρχει μια πινακίδα που υποχρεώνει τους ποδηλάτες να κατεβούν από τα ποδήλατα και να τα σπρώχνουν.  Στο σημείο εκείνο έχει αρκετή κίνηση, και έξω από τα καταστήματα υπάρχουν θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων. Επειδή είμασταν οι μόνοι που το κάναμε και όλοι οι υπόλοιποι μας προσπερνούσαν κάνοντας ποδήλατο, ο γιος μου αγανάχτησε και δεν μπορούσε να καταλάβει, πως είναι δυνατόν να μην βλέπει κανείς την πινακίδα. Είναι ακόμα σε αυτή την ηλικία που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που αρνούνται να ακολουθήσουν οποιαδήποτε σήματα και πινακίδες, που αφορούν την αρμονική συνύπαρξη όλων.

     Η επόμενη στάση ήταν η παιδική χαρά στο πάρκο Φλοίσβου. Ωραίες εγκαταστάσεις, καθαριότητα και πάρα πολύς κόσμος. Πιτσιρικια όλων των ηλικιών διασκέδαζαν στις εγκαταστάσεις, γονείς έτρεχαν πέρα δώθε, στριγκλιές κραυγές πανικός, γενικώς ωραίες οικογενειακές στιγμές.

     Συνεχίσαμε προς μαρίνα Αλίμου. Η διαδρομή ήταν εύκολη, αλλά ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει και το πεζοδρόμιο αν και μεγάλο άρχισε να γεμίζει από ποδήλατα, πεζούς, καροτσάκια μικροπωλητές, και δρομείς. Στρίβοντας δεξιά στο βενζινάδικο για την μαρίνα Αλίμου, βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο, ήταν πιο άνετα αλλά με μεγαλύτερη προσοχή, γιατί τώρα πια είχαμε την παρέα των αυτοκινήτων.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ακριβώς μετά τη μαρίνα υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο, με ιδιωτικό παιδότοπο μπροστά και κούνιες από πίσω. Η διαδρομή συνεχίστηκε από την παραλία. Αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι ο παιδότοπος ήταν σχετικά άδειος, ενώ ο πεζόδρομος και το πάρκο ήταν γεμάτο από οικογένειες με παιδιά που έπαιζαν και έκαναν πικ-νικ. Αυτό είναι στο ύψος της στάσης "Καλαμάκι".

     Προχωρήσαμε προς Ζέφυρο με την ελπίδα να βρούμε ένα μέρος που να μας αρέσει για στάση φαγητού, ο μικρός είχε αρχίσει ήδη να διαμαρτύρεται. Είδαμε στο ύψος του Ζέφυρου μια συστάδα δέντρων σε ένα μικρό ακρωτήρι, και σκεφτήκαμε ότι ήταν το ιδανικό μέρος,

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

όμως δεν υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση, επειδή ήταν η είσοδος ενός κλαμπ-μπαρ ή εστιατορίου, οπότε συνεχίσαμε προς λουτρά Αλίμου. Αυτό το σημείο ήταν και το πιο επικίνδυνο της διαδρομής, γιατί υπήρχε ένα φανάρι στη θέση "Β" που ήταν συνέχεια πράσινο για τα αυτοκίνητα και τα αυτοκίνητα περνούσαν συνέχεια. Μάλλον κοκκίνιζε μόνο όταν περνούσε τραμ. Εκτός από εμάς υπήρχαν και πολλοί άλλοι ποδηλάτες που κάναν βόλτα και περίμεναν υπομονετικά να περάσουν απέναντι. Πρέπει να αναφέρω ότι ούτε ένας οδηγός δεν σταμάτησε, για να περάσουμε.

     Εκεί είδαμε ένα πολύ ωραίο πάρκο με ξύλινα τραπεζάκια και καθίσματα. Σκεφτήκαμε ότι επιτέλους θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για φαγητό, αλλά η είσοδος ήταν κλειστή. Είχε μια συρόμενη πόρτα κλειδωμένη με ένα τεράστιο λουκέτο. Ο χώρος φαινόταν ωραία διαμορφωμένος και καθαρός, παντού ήταν περασμένο ποτιστικό σύστημα, λιθόστρωτοι διάδρομοι έως και θέση στάθμευσης-κλειδώματος ποδηλάτων υπήρχε. Το μόνο που δεν ήταν εμφανές ήταν το σημείο εισόδου.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

    Σε αυτό τον ωραίο χώρο καθίσαμε να φάμε και τον αφήσαμε ακριβώς όπως τον βρήκαμε: καθαρό και κλειδωμένο!

    Η επιστροφή ήταν εύκολη, γιατί είχαμε τάξει παγωτό, οπότε τα πόδια έβγαλαν φτερά. Ήταν μια πολύ ωραία ημέρα και εμείς καταφέραμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να περάσουμε όμορφα με το παιδί μας.

Στη διαδρομή του Sprts tracker υπάρχουν λίγες ακόμα φωτογραφίες, αλλά είναι κακής ποιότητας από το κινητό τηλέφωνο που κατέγραφε τμήματα της διαδρομής.