Μεχμέτ Αλή ή Μωχάμετ Αλή ή Μουχάμμαντ Άλι Πασάς ο Καβαλιώτης

Γεννήθηκε στη Καβάλα το 1770. Ο Μωχαμέτ Άλι, πατέρας του γνωστού Ιμπραήμ Πασά (Ναυμαχία του Ναβαρίνου 1827), ήταν ένας γενναίος, πολυμήχανος και φιλόδοξος άνδρας. Μεγάλωσε φτωχός και έμεινε αγράμματος μέχρι την ηλικία των 47.

40°55'52.0"N 24°24'52.7"E

Έμεινε ορφανός από μικρός και τελικά υιοθετήθηκε από έναν θείο του από την Πραούσια (Πράβι) ο οποίος τον πάντρεψε με μία συγγενή του και τον προέτρεψε να ενταχθεί στο στρατό. Ξεκινώντας από χαμηλόβαθμος αξιωματικός πολύ σύντομα κατάφερε να πάρει τη θέση του Οθωμανού Κυβερνήτη της Αιγύπτου, αντιμετωπίζοντας αρχικά τους Γάλλους και εν συνεχεία τους Μαμελούκους (ντόπιοι πολέμαρχοι). Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του προχωρεί σε μία σειρά από μεταρρυθμίσεις που φέρουν σημαντικές αλλαγές στη χώρα. Ιδρύει εθνικό τυπογραφείο, Πανεπιστημιακό νοσοκομείο στο Κάιρο αλλά και μικρές κλινικές σε πόλεις τις υπαίθρου και ξεκινάει εθνικό πρόγραμμα παιδικού εμβολιασμού για την πρόληψη της ευλογιάς. Ίδρυσε τακτικό στρατό και συμμετείχε με αυτόν στην προσπάθεια καταστολής της Ελληνικής Επανάστασης.
Δεν είχε θρησκευτικό φανατισμό γι αυτό και η ανεκτική πολιτική του απέναντι σε Εβραίους, Έλληνες και Αρμένιους ενίσχυσε τη μετανάστευση με αποτέλεσμα να ανθίζει το εμπόριο και η ανάπτυξη μέσω νέων τεχνολογιών, αλλά και η αγροτική παραγωγή μέσω νέων καλλιεργειών. Η εκπαίδευση έγινε υποχρεωτική και έδινε ο ίδιος του το παράδειγμα στην εντατική εργασία.

Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του ισχυροποιήθηκε η θέση της Αιγύπτου διεθνώς αλλά συγχρόνως βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο του ντόπιου πληθυσμού.

Κατοικία - Μουσείο Μεχμέτ Αλή

Στην άκρη της χερσονήσου, το λεγόμενο κονάκι του Μωχάμετ Άλι αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα κοσμικής οθωμανικής αρχιτεκτονικής του τέλους του 18ου αιώνα, με εμβαδό 330τμ. Ανήκει στην κατηγορία των ερυμέτωπων, εσωστρεφών οικιών με δύο ορόφους. Το ισόγειο κατασκευασμένο με πέτρα έχει χώρους αποθηκευτικούς και σταυλισμού, ενώ στο πρώτο όροφο υπάρχουν οι χώροι κατοικίας και υγιεινής. Η οικία διατηρεί τη διάκριση των χώρων σε ανδρώνα (selamik) και γυναικωνίτη (haremlik) και τους αρχικούς εντοιχισμένους ξύλινους αποθηκευτικούς χώρους και διακοσμήσεις οροφής. Η θέση του είναι τέτοια ώστε να έχει θέα από όλες τις πλευρές του. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

40°55'52.4"N 24°24'53.1"E

Νότια του σπιτιού, βρίσκεται το άγαλμά του, έργο του γλύπτη Κωνσταντίνου Δημητριάδη, ο οποίος για τη κατασκευή του πήγε στην Αίγυπτο και συνέλεξε φωτογραφικό υλικό, σχέδιο και άλλα στοιχεία. Φιλοτεχνήθηκε στο Παρίσι και απεικονίζει το θεμελιωτή της Αιγυπτιακής Δυναστείας Μωχάμετ Άλι (γεννημένο στη Καβάλα το 1769 και θανόντα στην Αίγυπτο το 1849) έφιππο, να τοποθετεί το ξίφος στη θήκη του καθώς επιστρέφει στο σπίτι του. Παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην Αίγυπτο, στο οποίο απεικονίζεται πάλι ως έφιππος, αλλά κρατώντας το σπαθί ψηλά σε μορφή δόξας. Αποτελεί δωρεά των Ελλήνων του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας στο βασιλιά Φουάτ της Αιγύπτου. Ο περιβάλλων χώρος διαμορφώθηκε σε σχέδια του αρχιτέκτονα της βασιλικής αυλής της Αιγύπτου.

40°55'52.1"N 24°24'52.7"E

Ο Οντάς, το δωμάτιο των ξένων, ο Γυναικωνίτης και το Χαμάμ, βρίσκονται στον όροφο. Ο Γυναικωνίτης ενώνει όλα τα δωμάτια του ορόφου. Η αίθουσα του Γυναικωνίτη ήταν στεγαζόμενη αλλά ανοιχτή και προστατευόταν από ξύλινα καφασωτά. Σε αυτό το χώρο γινόντουσαν όλες οι καθημερινές εργασίες των γυναικών τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ τους χειμερινούς μεταφερόντουσαν στον Οντά. Ο Οντάς έχει χαμηλά ντιβάνια στις τρεις πλευρές του, ράφια για μικροαντικείμενα και ντουλάπα για τον ιματισμό. Κατά τη διάρκεια της ημέρας σε αυτό το χώρο γινόντουσαν όλες οι καθημερινές δραστηριότητες, ενώ αργότερα μετατρεπόταν σε τραπεζαρία, αλλά και υπνοδωμάτιο ανάλογα με τις ανάγκες.

40°55'52.4"N 24°24'53.1"E

40°55'52.4"N 24°24'53.1"E

40°55'52.4"N 24°24'53.1"E

Αθήνα - Δελφοί - Ιτέα - Γαλαξίδι - Ναύπακτος - Μεσολόγγι

Μέρος πρώτο

"ΔΕΛΦΟΙ – ΙΤΕΑ"

Η εκδρομή προγραμματίστηκε πολύ βιαστικά και ξεκινήσαμε σχετικά αργά από την Αθήνα. Η Αράχωβα είναι μια συμπαθητική κωμόπολη. Η επικρατέστερη άποψη για την προέλευση της ονομασία της είναι πως προέρχεται από τη νοτιοσλαβική λέξη Οrechova που σημαίνει καρυδότοπος. Όμως υπάρχουν ακόμη δύο εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας της. Σύμφωνα με την πρώτη, η περιοχή ήταν γνωστή στα χρόνια της Επανάστασης ως "Ράχωβα", λέξη ελληνικής ρίζας, η οποία προέρχεται από το συνδυασμό "ράχις" και "ωβάς", κι η οποία χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την οικιστική ένωση κατοίκων που ζούσαν σε μικρότερα μορφώματα. Η άλλη εκδοχή θέλει τη λέξη να προέρχεται από την ελληνική "ράχις" και τη σλαβική "ova" (τόπος), άρα "Αράχωβα" (Αράχοβα) = "ραχότοπος". Η περιοχή της Αράχωβας. Είναι γεμάτη από αρχαίες οικίσεις, που ανάγονται ως το 1200 π.Χ., και διάσπαρτα ίχνη της αρχαιότητας από τον Παρνασσό ως το Ζεμενό κι ως κάτω στην κοιλάδα του Πλειστού ποταμού. Στο Κωρύκειο Άντρο τα αρχαιότερα ίχνη που υπάρχουν ανήκουν στα νεολιθικά χρόνια (3000 π.Χ. περίπου). Η Αράχωβα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Αγώνα του '21. Η μεγάλη μάχη που έδωσε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στην Αράχωβα το Νοέμβριο του 1826 αντιμετωπίζοντας νικηφόρα 2.000 Τουρκαλβανούς, έσωσε την επανάσταση των Ελλήνων. Ανακόπηκε η προέλαση των Τουρκικών στρατευμάτων και ολόκληρη η Στερεά Ελλάδα σήκωσε τη σημαία της ελευθερίας. Σε ανάμνηση της μεγάλης νίκης στην δυτική είσοδο της πόλης υπάρχει η προτομή του Καραϊσκάκη. Σαν προορισμός προτιμάται ιδιαίτερα σήμερα από όσους επισκέπτονται το χιονοδρομικό κέντρο.

Ανεβαίνοντας προς την Αράχωβα μείναμε με την εντύπωση ότι η Mercedes διοργανώνει κάποιο "event - GLK" προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον υπερβολικό αριθμό αυτοκινήτων που μας προσπερνούσαν. 

Προσπεράσαμε πολύ γρήγορα την Αράχωβα για να κάνουμε τη πρώτη στάση στους Δελφούς και να επισκεφτούμε τον Αρχαιολογικό χώρο.

Στους Δελφούς φτάσαμε το μεσημέρι. Το εντυπωσιακό περιβάλλον και το υποβλητικό τοπίο οι αρχαίοι κάθετοι βράχοι, οι Φαιδριάδες Πέτρες, που έχουν την δική τους θέση στην ιστορία του Μαντείου καθώς από εκεί κατακρημνίζονταν οι βέβηλοι, συνεισφέρουν πολύ στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος στον υποψιασμένο επισκέπτη που προσδοκά να συλλάβει λίγη, από τη μυστηριακή κατάνυξη των αρχαίων επισκεπτών. Κοιτώντας κάτω μακρυά όσο έφτανε η ματιά μας, βλέπαμε τους ελαιώνες της Άμφισσας και στο βάθος τα σκούρα νερά του Κορινθιακού κόλπου. Σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά, τα μάτια μας γέμισαν με εικόνες από τα έλατα και τις ασπρισμένες, ή γυμνές κορφές του πανύψηλου Παρνασσού. Αφήνοντας τη φαντασία μας ελεύθερη είδαμε τους δύο αετούς του Δια να συναντιούνται στο κέντρο της Γης ενώ μπροστά μας να πάλευε ο Απόλλωνας με τον γιο της Γαίας, Πύθωνα. Τα απομεινάρια του ιερού μαντείου μαρτυρούν μέχρι σήμερα, τη παρουσία χιλιάδες χρόνια πριν, της ιέρειας που έδινε στους ταξιδιώτες τον χρησμό της.

Είχα επισκεφτεί το μουσείο προ τριακονταετίας και η έκπληξη από το νέο Μουσείο ήταν πολύ ευχάριστη. Καινούριο κτήριο με σύγχρονο σχεδιασμό που έδενε αρμονικά με το τοπίο. Εσωτερικά τα εκθέματα παρουσιάζονταν με την ίδια περίπου σειρά αλλά σε άλλους χώρους με προσεγμένο φωτισμό. Θύμιζε αρκετά τον τρόπο που παρουσιάζονται στο μουσείο της Ακρόπολης. Πολύ συγκινητική στιγμή να βρίσκεσαι στο "κέντρο της γης" και να καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.…

Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ήταν ο εξής: " ΕΣΤ’ ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ"

 

Συνεχίσαμε τη πορεία μας κατευθυνόμενοι προς Ιτέα. Μόλις άρχισαν οι στροφές της κατάβασης σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα για να απολαύσουμε τη θέα. Ο καιρός δεν ήταν πολύ καθαρός, μπορούσαμε όμως να διακρίνουμε την Ιτέα και το Γαλαξίδι, δίπλα στη θάλασσα.

Στην Ιτέα φτάσαμε απόγευμα. Είναι μια γραφική συμπαθητική παραθαλάσσια κωμόπολη. Πίσω της απλώνεται ο ελαιώνας της Άμφισσας περιτριγυρισμένος από τα όμορφα βουνά της Γκιώνας και του Παρνασσού. Στο εμπορικό της λιμάνι φορτώνονται οι βωξίτες από τα μεταλλεία βωξίτη που λειτουργούν στην περιοχή. Εντύπωση μας έκανε η υπερσύγχρονη μαρίνα (είχα πολλά χρόνια να περάσω από την περιοχή και οι αναμνήσεις που είχα δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που έβλεπα). Πληθώρα ποδηλάτων έξω από σπίτια, αυλές και μαγαζιά, ξεκλείδωτα, έδιναν μία αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας. Η έλλειψη αυτοκινήτων δημιουργούσε μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και πολύ διάθεση για χαλαρή βολτούλα στη παραλιακή ακούγοντας μόνο τη θάλασσα. Είχε χαραγμένο ένα μικρό δίκτυο ποδηλατοδρόμων το οποίο όμως δεν χρησιμοποιούνταν ιδιαίτερα μιας και όλοι κινούνταν στο δρόμο. Το δίκτυο ήταν περίεργα σχεδιασμένο δίπλα στη νησίδα στη μέση του δρόμου. Με αυτό το τρόπο απέφευγαν την καταπάτηση από τα παρκαρισμένα, αλλά υποχρέωναν τους ποδηλάτες να κινούνται στην αριστερή πλευρά. Υπήρχαν παραθαλάσσια ταβερνάκια που ήταν κλειστά και πολλά ενοικιαζόμενα μπροστά στη θάλασσα. Υποθέσαμε ότι τη καλοκαιρινή περίοδο η πόλη θα έχει περισσότερη ζωή. Καθίσαμε για ένα γρήγορο καφεδάκι, να προλάβουμε τη δύση του ήλιου.

Το πέταγμα της πέτρας, αγαπημένη συνήθεια από παλιά, αναβιώνει κάθε φορά που υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες !!!!!

Το βράδυ μας είχε προλάβει για τα καλά κι έτσι ξεκινήσαμε κατ ευθείαν για το ξενοδοχείο (Γαλαξίας - Αγιοι Παντες). Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας πεταχτήκαμε στο Γαλαξίδι για μια βραδινή εξερευνητική βόλτα. Στο "Trip Advisor" είχαμε βρει κάποιες πληροφορίες για φαγητό. Επιλέξαμε το "Μπεμπελης", ένα συμπαθέστατο κουτούκι με 15 τραπέζια περίπου. Όταν πήγαμε ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ήταν ότι όλοι μιλούσαν ήρεμα και οι πελάτες φαίνονταν ευχαριστημένοι. Όσοι έφευγαν χαιρετούσαν εγκάρδια!!! Ο ιδιοκτήτης αλλά και όλο το προσωπικό, μας έκαναν να αισθανόμαστε άνετα σα να ήμασταν καθημερινοί πελάτες. Μαζί με το κουβέρ έφεραν και τρία κανατάκια κρασί ( λευκό, ροζέ, κόκκινο) για να δοκιμάσουμε και να επιλέξουμε. Για όσους ενδιαφέρονται, το ροζέ ήταν Μοσχάτο Αμβούργου, μια ποικιλία που καλλιεργείται στον Τύρναβο, και δίνει ένα αρωματικό φρουτώδες κρασί. Το "Μπεμπελης" ήταν πολύ καλή επιλογή με εξαιρετικό φαγητό και ικανοποιητικές τιμές. Αργά το βράδυ ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, αφήνοντας το Γαλαξίδι και ανανεώνοντας το ραντεβού για την Κυριακή.

Μέρος δεύτερο

"ΓΑΛΑΞΙΔΙ – ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ - ΜΕΣΣΟΛΟΓΓΙ"