Η ιδέα για την εκδρομή στην Αίγινα υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, όμως ο Αντώνης δεν είχε μεγάλες αντοχές και αυτό λειτουργούσε ανασταλτικά. Τώρα που είδα ότι είναι άνετος στα 20χλμ και παλεύει τα 30 το πήραμε απόφαση.
Ο καιρός ήταν καταπληκτικός, ότι έπρεπε για μπάνιο και ποδήλατο. Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά με των 10.20 ( Δρομολόγια πλοίων )
Στο πλοίο ήταν τα πάντα κατειλημμένα, όπου υπήρχε η παραμικρή σκιά με κάθισμα ήταν σαν τις μέλισσες στη κερήθρα. Μόνο οι τουρίστες καθόντουσαν στον ήλιο! Καθίσαμε κάτω στο κατάστρωμα, σε μία σκιά που ανακάλυψα, αλλά σύντομα το δροσερό αεράκι της θάλασσας μας έκανε να αναζητήσουμε τον ήλιο. Η διαδρομή κλασική, Αργοσαρωνικός, Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, μεγάλα εμπορικά πλοία, σκαφάκια, ιστιοπλοϊκά, ψαρόβαρκες, ... Ελλάδα. Και στη θάλασσα ακόμα, υπήρχε μία εικόνα όλων των κοινωνικών τάξεων που είχαν βγει συγχρόνως έξω!
Μετά από μια ώρα και λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας! Η πρώτη απορία του Αντώνη ήταν, γιατί οι οδηγοί των αυτοκινήτων και των μηχανών ανάβουν τις μηχανές τους ενώ δεν έχει κατεβεί η πόρτα του πλοίου, και εισπνέουμε όλοι μαζί το καυσαέριο, και του είπα ότι και εγώ δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση.
Μόλις αποβιβαστήκαμε μια ομάδα τουριστών Κινέζων ξεκίνησε την περιήγηση στο νησί:
(O πρώτος φανός της Ελλάδας κατασκευάστηκε στην είσοδο του λιμανιού της Αίγινας και μάλιστα πάνω στον τρούλο της μικρής εκκλησίας που βρίσκονταν εκεί, αφιερωμένης σε ποιον άλλο, τον Αϊ- Νικόλα το Θαλασσινό.)
Νωρίτερα τους άκουσα στο πλοίο που ρωτούσαν τον ξεναγό τους, πόσες ημέρες έχουν άδεια οι Ελληνες το χρόνο, γιατί είχαν ακούσει ότι έχουν πάρα πολλές. Προφανώς το "πάω μια βόλτα το Σ/Κ" δεν υπάρχει στη χώρα τους.
Εμείς, πήραμε κατευθείαν το δρόμο για τη Σουβάλα. Κάναμε μία σύντομη στάση στη Κολώνα. και συνεχίσαμε.
Ο δρόμος στην αρχή ήταν λίγο ανηφορικός και μετά κατηφορικός μέχρι το φάρο. Η άσφαλτος κατασπασμένη. Πολλές τυφλές στροφές και τα αυτοκίνητα κινούνταν με αρκετή ταχύτητα. Κατά μήκος της διαδρομής οι πινακίδες "ΑΡΓΑ" ήταν όσες και τα Αλμυρίκια!!!!!
Στο φάρο ήταν η πρώτη στάση, απέραντο γαλάζιο, ιστιοπλοικά, και .... ο Αντώνης να πετάει πέτρες στη θάλασσα. Πρέπει να είναι κάποιο ειδικό γονίδιο, το γονιδιο "ΠΠ" που ευθύνεται γι αυτή τη μανία.
Κοντά στο φάρο βρίσκεται και το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Αμέσως μετά η περιοχή λέγεται "πλακάκια" με ομώνυμη παραλία.. Βέβαια όλες οι "παραλίες " στη βόρεια πλευρά του νησιού ήταν βραχώδεις. Στην ουσία δεν υπήρχαν παραλίες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην πραγματικότητα ήταν προεκβολές βράχων στη θάλασσα. Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αρκετά απαιτητική με μεγάλες ανηφορο-κατηφόρες.
Επόμενη στάση για νερό και σνακ το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.
Ωραία περιοχή με μια μικρή συστάδα πεύκων, παγκάκια σχετικώς καθαρά, σε ύψωμα από τη θάλασσα. Γενικώς όλη η διαδρομή μέχρι τη Σουβάλα ήταν ελαφρώς (έως και πολύ) υπερυψωμένη από την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν έχεις μικρό παιδί δε χαλαρώνεις, και επίσης αν έχεις παιδί που πετάει πέτρες είσαι σε συναγερμό, γιατί μπορεί να πετροβολήσει κανένα λουόμενο.
Συνεχίσαμε προς Σουβάλα, οι ανηφόρες ήταν απότομες, οι στροφές τυφλές τα αυτοκίνητα έτρεχαν, οπότε δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε. Κάποια στιγμή φτάσαμε στη διασταύρωση προς Σουβάλα. Είχε μία τεράστια κατηφόρα, με το που την είδε ο Αντώνης όρμησε με τρελό πετάλι, κλίση (12%). Η αλήθεια είναι ότι στιγμιαία πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα της ανάβασης, αλλά την έδιωξα σύντομα !!!!
Το λιμανάκι της Σουβάλας ήταν μικρό και γραφικό. Μου θύμισε τους Αγιους Αποστόλους Αττικής: ταβέρνα, ταβέρνα, μινι μαρκετ, φούρνος, ταβέρνα, καφετέρια, ταβέρνα. Κάναμε μια σύντομη στάση στο φάρο του λιμανιού. Ο Αντώνης ασχολήθηκε με την κατάκτηση των βράχων και εγώ σκεπτόμουν ότι η Σουβάλα δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να δείξει, η διαδρομή όμως προς τη Σουβάλα ήταν ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Αφού περιηγηθήκαμε στην παραλία, ρωτήσαμε κάποιους ψαράδες για τη Βαγια. Μας εξήγησαν ότι ήταν καλύτερα να πάμε παραλιακά για να μην μπλέξουμε με το βουνό. Και έτσι μετά από μια σύντομη ανηφόρα ξανακατεβήκαμε στη παραλία. Ύστερα από λίγο όμως, η άσφαλτος έδωσε τη θέση της σε χωματόδρομο και εγώ είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν είμασταν στο σωστό δρόμο. Υποχρεωτικά ρωτήσαμε κάποιες λουόμενες κυρίες οι οποίες με μεγάλο ενδιαφέρον (και μάτια που ξεχείλιζαν συμπόνια) μας εξήγησαν πως πρέπει να ξαναανεβούμε στον πάνω δρόμο. Εκεί ήταν που συναντήσαμε και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο οποίο γινόταν βάπτιση. Όλα τα πιτσιρίκια καλοντυμένα με τα λουστρινάκια τους μαζεύτηκαν στο πεζούλι και μας χαιρετούσαν !!!!
Έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή 4 χιλιομέτρων περίπου για να φτάσουμε στη Βαγια. Ο Αντώνης είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται εντόνως. Περίμενε με ανυπομονησία το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και είχε μπαϊλντίσει από τον ήλιο και το πετάλι.
Κάποια στιγμή είδαμε την πολυπόθητη πινακίδα και ύστερα από λίγο είδαμε την παραλία. Κατεβήκαμε από έναν άθλιο και απότομο χωματόδρομο με κοτρόνες, περάσαμε μέσα από λάσπες μετά από ένα γεφυράκι και τελικά είδαμε την μικρή αμμώδη παραλία που εκείνη την ώρα στα μάτια μας φάνταζε εξωτική και μαγευτική. Ο Αντώνης παραλίγο να βουτήξει με τα ρούχα, τελευταία στιγμή τον συγκράτησα και του έβαλα μαγιό. Όρμησε στη θάλασσα ( που ήταν αρκετά κρύα) και είπε: "είναι κρύα" και μπλουμ βούτηξε! Η αλήθεια είναι ότι το κρύο νερό ήταν ότι έπρεπε, μας δρόσισε και μας χαλάρωσε. Είχε αρκετό κόσμο που καθόταν στις ξαπλώστρες. Δεν υπήρχε κανένας που να καθόταν στην άμμο ( εκτός από εμάς ). Είχε μόνο μια ντουζιέρα που ανήκε στο ένα μαγαζί. Και φυσικά κανένα μέρος να αλλάξεις ρούχα. Για ένα περίεργο λόγο όλος ο κόσμος ήταν στο ένα μαγαζί, ενώ το άλλο ήταν άδειο...... Δεν θα σχολιάσω τα βλέμματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είχε προσγειωθεί ένα διαστημόπλοιο και έβγαινε από μέσα ο Ε.Τ. δεν θα το κοίταζαν έτσι. Κάναμε το μπάνιο μας, παίξαμε, και μετά ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Ρωτήσαμε και μας έδειξαν ένα ανηφορικό ( τι άλλο θα ήταν;) δρόμο για να ανεβούμε. Στο δρόμο της επιστροφής, ο οποίος ήταν γεμάτος στάσεις ενδυνάμωσης (καραμέλες m&m και νερό), η συζήτηση ήταν γύρω από το φαγητό !!!! Η διαδρομή ήταν γεμάτη από παλιές μονοκατοικίες με κήπους και πηγάδια. Λίγο πριν τη Σουβάλα σταματήσαμε και φωτογράφησα αυτήν εδώ, αλλά όλες ήταν πολύ όμορφες.
Φτάσαμε στην Αίγινα και πήγαμε πρώτα να βγάλουμε τα εισιτήρια και να δούμε τα δρομολόγια, για να ξέρουμε τι περιθώρια έχουμε. Πέσαμε πάνω σε ένα κλασικό καυγά ταξιδιώτη με πρακτορείο:
" Τ: το εισιτήριο που μου δώσατε έχει το όνομα άλλου πλοίου
Π: δεν πειράζει κύριε, μπορείτε να ταξιδέψετε με όποιο πλοίο της εταιρείας θέλετε, δεν έχει σημασία τι γράφει.
Τ: Μα τι λέτε κύριε; άλλο θα γράφει και σε άλλο θα μπω; Και θέλουμε και Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα....... "
Μετά το 5 λεπτο λογύδριο του ταξιδιώτη περί μη ικανότητας να λεγόμαστε Ευρωπαϊκή χώρα, βγάλαμε το εισιτήριο μας και πήγαμε να φάμε ( επιτέλους). Λίγο αργότερα πέρασε κάποιο πλοίο της εταιρείας που είχαμε εισιτήριο (όχι αυτό που έλεγε το εισιτήριό μας, αλλά το επόμενο) και επιβιβαστήκαμε. Ο Αντώνης κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, κι εγώ σκεπτόμουν πόσο τυχεροί είμασταν που μπορέσαμε και κάναμε αυτή τη μονοήμερη εκδρομή.
Χάρτης Αίγινας
Flickr photostream
Αναρτήσεις
