Η δική μου ΣΜΥΡΝΗ ...

Σμύρνη, όπου κι αν ακούσεις το όνομά της το μυαλό αμέσως ταξιδεύει σε ήχους και φωτογραφίες. Τραγούδια της Σμύρνης με βιολί, σαντούρι, μαντολίνο, κιθάρα, κανονάκι. Φωτογραφίες μαυρόασπρες στη προκυμαία, με τους Σμυρνιούς να κάνουν βόλτες με τις οικογένειές τους στολισμένοι και καλοντυμένοι. Εμπορικοί δρόμοι γεμάτοι κόσμο κι άμαξες. Καφενεία και ζαχαροπλαστεία μες τη βουή τα γέλια και τα τραγούδια...... Και μετά ..... Σκοτάδι..... Φωτογραφίες μαυρόασπρες γεμάτες φωτιές, καπνό και θλιμμένα πρόσωπα. Το μυαλό τυλίγεται από μουσική και τραγούδια με λόγια πικρά, γεμάτα νοσταλγία, "Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιος μας, ο πόνος μας δε λέγεται, δε γράφεται ο καημός μας". Εμείς, που έχουμε δει μόνο φωτογραφίες, που έχουμε ακούσει μόνο ιστορίες, που μεγαλώσαμε με τον πόνο των δικών μας για τη σκληρή ζωή που πέρασαν μετά το διωγμό, εμείς που μεγαλώσαμε με τη Σμύρνη μέσα μας, χωρίς να την έχουμε δει ποτέ, εμείς πρέπει να είμαστε αυτοί που θα την μεταφέρουν στην επόμενη γενιά έτσι όπως πραγματικά ήταν..... Βαθιά Ελληνική και βαθιά προδομένη.......

Τις τελευταίες ημέρες έτυχε να έρθω σε επαφή με μια θεατρική παράσταση, ένα βιβλίο και κάποια κινηματογραφικά αποσπάσματα και να μου δοθεί η ευκαιρία μέσω αυτών να πλησιάσω περισσότερο τη Σμύρνη. Τη Σμύρνη της γιαγιάς μου, τη Σμύρνη της μητέρας μου, τη Σμύρνη τη δική μου.

Η θεατρική παράσταση: "Σμύρνη μου αγαπημένη". Έχουν γραφτεί πολλές κριτικές και σχόλια και όποιος θέλει να διαβάσει, μπορεί να ψάξει και να βρει στο διαδίκτυο πολλές σελίδες. Εγώ θα πω απλά οτι ήταν μια συγκλονιστική παράσταση, με την Ντενίση να αφηγείται με τον τρόπο, τον σεβασμό και τον τόνο που πρέπει, μια πολύ πικρή ιστορία. Η κόνα Φιλιώ με γαλήνια φωνή, μας παίρνει από το χέρι και μας βάζει μες στο σπίτι της, μας κερνάει από τα γλυκά της και μας ξεναγεί στην ιστορία της ζωής της, στην ιστορία της ζωής μας..... Μια από της τελευταίες φράσεις που δύσκολα ξεχνιέται: " Εμείς δε φέραμε τη σκόνη της Σμύρνης, φέραμε το φως της! "

Το βιβλίο: " Με το διωγμό στη ψυχή - Το τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής σε τρεις γενιές" εκδ. Κεδρος. Μια Ελληνίδα ψυχολόγος, η Ελευθερία Τατα Αρσελ, έγραψε ένα βιβλίο προσπαθώντας να εξηγήσει το ψυχολογικό τραύμα του διωγμού από γενιά σε γενιά και τι είδους επίδραση έχει η εμπειρία του διωγμού στην τρίτη γενιά την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Σε κάποιο σημείο γράφει: " δεν είχαμε εκπαιδευτεί να βοηθήσουμε ανθρώπους που είχαν υποστεί κρατική βία ....." . το βιβλίο είναι ένα ανεκτίμητο βοήθημα, στην πορεία προς τη λύτρωση. Καμιά ψυχή δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν συγχωρήσει. Κανένας δεν μπορεί να συγχωρήσει αν δεν κατανοήσει βαθιά μέσα του και δεν εκφράσει δυνατά το βαθύτερό του πόνο.....

Ένα μικρό παλιό κινηματογραφικό απόσπασμα που διασώθηκε από κάποιο Αμερικανό κινηματογραφιστή: