Aigina

Aigina, a photo by Tsavick on Flickr.

Βόρεια του νησιού, είναι κτισμένος ο Ναός της Αθηνάς Αφαίας, μέσα στα πεύκα με θέα
την απέραντη γαλάζια θάλασσα. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Σώζονται 24 από τις 34, συνολικά,
κολώνες του ναού. Έχει κτιστεί το 480 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Περισσότερες πληροφορίες για την Αφαία μας δίνει ο Παυσανίας από κάποιες παραδόσεις της Κρήτης.
Σύμφωνα με αυτές, από το Δία και την Κάρμη γεννήθηκε η Βριτόμαρτις που αγαπούσε πολύ
το κυνήγι και γι' αυτό τη συμπάθησε ιδιαίτερα η θεά Άρτεμις. Την ερωτεύτηκε όμως ο Μίνωας
και για να γλιτώσει από αυτόν έπεσε στη θάλασσα και μπλέχτηκε στα δίχτυα κάποιον ψαράδων
που την πήραν μαζί τους στο καράβι. Εκεί όμως την ερωτεύτηκε ένας από τους ναύτες και έτσι η Βριτόμαρτις αναγκάστηκε και πάλι να πέσει στη θάλασσα για να γλιτώσει και κολυμπώντας βγήκε
στο νησί από όπου περνούσε το καράβι αυτό, την Αίγινα. Η κοπέλα πήρε αμέσως το δρόμο προς το δάσος του νησιού και σιγά σιγά οι ναύτες από το πλοίο την έβλεπαν να χάνεται σαν με κάποια
θεϊκή επέμβαση, και γι' αυτό την ονόμασαν Αφαία (άφαντη - αφανέρωτη).
Όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα βλέπεις το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και την Ακρόπολη των Αθηνών. Λένε ότι οι τρεις ναοί σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο (το ιερό τρίγωνο της αρχαιότητας).

Camping " DaLuz"

     Το κάμπινγκ Daluz βρίσκεται στις Αλυκιές Δροσιάς λίγα χιλιόμετρα μακρυά από τη Χαλκίδα. Ακούσαμε γι αυτό από την ομάδα " BIKE CAMPING ", που έκαναν μια εκδρομή με τα ποδήλατα από την Αθήνα. Όταν πήγαν τα παιδιά εμείς δεν μπορούσαμε να συμμετάσχουμε, γιατί δεν είχαμε ακόμα εξοπλισμό, αλλά ζηλέψαμε από τις φωτογραφίες που έβγαλαν και αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε κι εμείς.

     Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα, και φυσικά όποιος δεν αντέχει τα πολλά χιλιόμετρα, μπορεί να πάει με τον ΟΣΕ έως τη Χαλκίδα και από εκεί με το ποδήλατο να συνεχίσει προς Αλυκιές Δροσιάς. Η διαδρομή είναι πολύ εύκολη ποδηλατικά, αλλά τώρα το καλοκαίρι θέλει λίγο προσοχή στην οργάνωση του ποδηλατικού προγράμματος, γιατί ο ήλιος δεν αστειεύεται!!!!

     Φτάσαμε Παρασκευή μεσημέρι και συναντήσαμε τον υπεύθυνο του κάμπινγκ ο οποίος με ενα ποδήλατο μας οδήγησε στο χώρο και μας άφησε να διαλέξουμε ανάμεσα σε 5 θέσεις πια προτιμούσαμε. Είχε μεγάλα τροχόσπιτα με τέντες, σκίαστρα, έπιπλα κήπου, ηλεκτικά φουρνακια , air condition, κτλπ, και πολύ λίγες σκηνές. Στήσαμε γρήγορα και φύγαμε για την παραλία. 

     Όταν φτάσαμε ήταν η φάση της πλημμυρίδας, αλλά δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Το κάμπινγκ διέθετε δωρεάν ξαπλώστρες με ομπρελίτσες στη παραλία και FREE Wi-Fi (με αρκετά ικανοποιητικό σήμα). Η παραλία ήταν ανοιχτή στο βοριά αλλά δεν φύσαγε πολύ και ήταν καθαρή.

     Επιστρέψαμε λίγο πριν νυχτώσει κάναμε ντουζ με ζεστό νερό - το οποίο ήταν άφθονο - και ετοιμαστήκαμε για τον παιδότοπο. Το κάμπινγκ διαθέτει έναν πολύ ωραίο παιδότοπο και τραπεζάκια για φαγητο-καφε-ποτο με θέα προς τον παιδότοπο ( πολύ σημαντικό για τους γονείς αυτό) περιμετρικά της πισίνας. Φυσικά έχει και μπαρ σε άλλο χώρο για όσους δεν έχουν πιτσιρικια..... Οι ιδιοκτήτες το έχουν διαμορφώσει πολύ έξυπνα και το φαγητό που σερβίρουν είναι εξαιρετικό και σε πολύ καλές τιμές. Ο Αντώνης πέρασε την πιο τέλεια βραδιά του, γιατί έπαιξε όσο ήθελε και το ευχαριστήθηκε. Γύρω στις 12 τον πήραμε τραβώντας τον με την υπόσχεση ότι και την επόμενη βραδιά θα παίξει όσο θέλει. Στο καμπινγκ είχε απόλυτη ησυχία και παρότι η μουσική στο μπαρ ήταν δυνατή δεν έφτανε μέχρι τις σκηνές.

      Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από το φως, γιατί όπως μας ειχε επισημάνει ο υπεύθυνος η θέση που είχαμε διαλέξει θα είχε ήλιο το πρωί και σκιά όλη την υπόλοιπη ημέρα.

     Πήγαμε στη θάλασσα που ήταν σε φάση άμπωτης.... Το πρωί οι άνθρωποι του κάμπινγκ καθάριζαν την παραλία και έστρωναν την άμμο.Ύστερα από αρκετή ώρα ο Αντώνης παρατήρησε ότι η θάλασσα φεύγει !!!!  

Είχε πιο δυνατό αέρα και η θάλασσα σταδιακά άρχισε να γεμίζει από σκουπίδια (σακούλες πλαστικά και διάφορα χορταράκια). Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι ήμασταν οι μόνοι που βγάζαμε τις σακούλες βγαίνοντας προς την παραλία και τις πετούσαμε στα σκουπίδια. Οι υπόλοιποι κολυμπούσαν δίπλα τους και τις προσπερνούσαν σαν να ήταν μέρος της Ποσειδωνίας.... Επίσης ελάχιστοι πέταγαν τα μπουκαλάκια τους, που συσσωρεύονταν από το πρωί μαζί με τα χάρτινα ποτηράκια του καφέ. Οι άνθρωποι του μπαρ δούλευαν συνέχεια για να εξυπηρετήσουν, και υπήρχαν παντού καλαίσθητοι κάδοι που μπορούσες να πετάξεις τα σκουπίδια σου ( κάθε 10 βήματα), τους οποίους άδειαζαν πριν ξεχειλίσουν.  Περάσαμε όλη την ημέρα μας στη θάλασσα περιμένοντας την να ξαναέρθει !!!! 

Η θάλασσα σταδιακά έγινε τόσο βρώμικη που δεν μπορούσαμε να βουτήξουμε και έτσι ξεκινήσαμε για το καμπινγκ, αφού και ο Αντώνης είχε αρχίσει να αναζητά έντονα τον παιδότοπο.  Φυσικά στην ιστοσελίδα του κάμπινγκ μπορείτε να βρείτε τον πλήρη τιμοκατάλογο με αυτά που προσφέρει το μπαρ στην παραλία. 

     Επιστρέφοντας, προσέξαμε ότι ο χώρος που είχαμε καθίσει την Παρασκευή, ήταν διαμορφωμένος για δεξίωση. Ανησυχήσαμε λίγο, και ρωτήσαμε στο μπαρ, όπου μας εξήγησαν ότι θα γινόταν μια δεξίωση γάμου και δεν θα είχαμε πρόσβαση στο χώρο, ούτε για φαγητό, αλλά ούτε και για τον παιδότοπο. Η αλήθεια είναι ότι ενοχληθήκαμε αρκετά, επειδή δεν μας είχαν ενημερώσει ότι ο χώρος διατίθεται για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, σχεδόν κάθε Σάββατο ( όπως μας είπε αργότερα ο υπεύθυνος). Όταν κάποιος πάει σε ένα κάμπινγκ με συγκεκριμένες παροχές που διαφημίζονται στην ιστοσελίδα του, για ένα Σ/Κ, νομίζω ότι πρέπει να ενημερώνεται όταν κάνει την κράτηση για την πιθανότητα τέτοιων εκδηλώσεων. Έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε στη Χαλκίδα ( που δεν είχαμε καμία όρεξη να πάμε, γιατί όταν φεύγεις ένα Σ/Κ από την Αθήνα να βρεθείς στη φύση δε πας στη Χαλκίδα). Σα να μην έφτανε αυτό όταν επιστρέψαμε στις 12:15 το βράδυ, η μουσική ήταν δυνατή, και άσχετα από το αν σε κάποιους αρέσουν τα κλαρίνα, παρέμεινε δυνατή για αρκετή ώρα μετά........ Εξέφρασα με έντονο τόνο τα παράπονά μου στον υπεύθυνο, ο οποίος αν και ευγενέστατος με ενημέρωσε ότι αυτό γίνεται σχεδόν κάθε Σάββατο .... και ότι δεν θα μπορούσε να το γνώριζε από πριν, διότι δεν τον ενημερώνουν ( ? )
     Από το Σάββατο το πρωί, όσο εμείς ήμασταν στην παραλία εμφανίστηκαν άλλες δύο σκηνές δίπλα μας: 

Ήταν μια παρέα από νεαρά ζευγάρια που είχαν έρθει για λίγες ημέρες. Το βράδυ κοιμηθήκαμε όλοι υπό τις ομοβροντίες των κλαρίνων, και την Κυριακή το πρωί, μαζέψαμε τη σκηνή μας σχετικά νωρίς για να προλάβουμε να κάνουμε ένα τελευταίο μπάνιο. Πρέπει να τονίσω ότι ο υπεύθυνος με άψογο επαγγελματισμό ΔΕΝ μας χρέωσε τη δεύτερη νύχτα, παρ ότι μείναμε τελικά, και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό, γιατί δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα επαγγελματίες που τους ενδιαφέρει οι πελάτες τους να είναι ευχαριστημένοι, παρά τα όποια προβλήματα παρουσιαστούν.
   
ΘΕΤΙΚΑ: Καθαρό, συμμαζεμένο, ζεστό νερό συνέχεια, παιδότοπος δωρεάν, η συμπεριφορά του προσωπικού πάρα πολύ καλή και η εξυπηρέτηση ταχύτατη, εξαιρετικό φαγητό σε πολύ καλές τιμές, ωραία θάλασσα, κοντά στην Αθήνα, κοντά στη Χαλκίδα, πολλά κέντρα διασκέδασης σε κοντινή απόσταση, προσφέρεται για βόλτα με ποδήλατο, 

ΑΡΝΗΤΙΚΑ: Θα ήθελα να έχει ψύκτες με κρύο νερό ( γιατί από τη στιγμή που έχει ψυγεία δεν έχει νόημα να τα γεμίζουμε όλοι με μπουκάλια). Προσοχή στο πρόγραμμα δεξιώσεων, γιατί μπορεί να σας χαλάσει τα σχέδια, ρωτήστε πριν κάνετε κράτηση.

Θα ξαναπάμε; Ναι φυσικά, αλλά θα ρωτήσουμε πρώτα αν θα έχει δεξίωση .....

"Camping Club Agia Anna"

     Ξεκινώντας για μια μικρή περιπέτεια ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακου επισκεφτήκαμε αυτές τις δύο κατασκηνώσεις. Η μία, Club Agia Anna, πολύ παλιά και γνωστή στους περισσότερους, ενώ η άλλη, Daluz νεώτερη και σχετικά άγνωστη.

     Το Club Agia Anna βρίσκεται στη βόρεια Εύβοια από την πλευρά του Αιγαίου πελάγους. Ο δρόμος είναι κουραστικός με πολλές στροφές και ανηφοροκατηφόρες. Το κάμπινγκ βρίσκεται στην άκρη του μικρού παραθαλάσσιου οικισμού, αλλά είναι το στέκι της περιοχής αφού διαθέτει δύο πισίνες και μπαρ με μουσική από το πρωί έως το βράδυ.

   
     Φτάσαμε Σάββατο μεσημέρι και μας έδωσαν ένα χάρτη με την προκαθορισμένη θέση. Η σκιά ήταν ως επί το πλείστον από πεύκα (αφού η κατασκήνωση είναι μέσα στο δάσος) με κάποιες μικρές μουριές διάσπαρτες. Στο έδαφος υπήρχε χώμα και ρετσίνι από τα πεύκα. Στο χώρο που μας υπέδειξαν υπήρχε ένα δέντρο στο 1/3 του χώρου πράγμα που δυσκόλεψε αρκετά την τοποθέτηση της σκηνής. Στρώσαμε κάτω ένα μουσαμά (ευτυχώς, γιατί όταν τον σηκώσαμε είχε κολλημένο ρετσίνι), αλλά εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι η σκηνή δεν καλυπτόταν ολόκληρη από το ηλιόπανο λόγω του δέντρου. (φυσικά και λερώθηκε και ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να την καθαρίσω).

     

     Είχε πάρα πολλούς κατασκηνωτές, περισσότερο οικογένειες, με υπερβολικό εξοπλισμό (= ψυγεία, κουζίνες, ατμομάγειρες, τηλεοράσεις) σε σημείο που χανόταν κατά την ταπεινή μου γνώμη η έννοια της κατασκήνωσης. Παρά τον πολύ κόσμο τηρούνταν αυστηρά οι ώρες της κοινής ησυχίας. Οι τουαλέτες ήταν τούρκικες ανδρών/γυναικών στους ίδιους χώρους όπως επίσης και τα ντουζ. σχετικώς καθαρές. Υπήρχε χαρτί υγείας σε όλες, όχι όμως σαπούνι. Ζεστό νερό είχαμε μέχρι αργά το βράδυ. Έξω από τις ντουζιέρες υπήρχαν ψύκτες με πολύ κρύο νερό και ψυγεία συντήρησης τροφίμων. Στους χώρους μαγειρέματος υπήρχαν καταψύκτες και εστίες γκαζιού οι οποίες όμως δεν χρησιμοποιούνταν, διότι οι περισσότεροι κατασκηνωτές μαγείρευαν σε ηλεκτρικές εστίες που είχαν στις σκηνές τους. Μέσα στη τιμή προσέφεραν και δωρεάν πρωινό: 1 ποτήρι χυμό ή γάλα και 1 άψητο  τοστ ή τυρόπιτα.

     Διέθεταν δύο πισίνες αλλά οι ντουζιέρες για τις πισίνες ήταν αρκετά μακρυά. Ευτυχώς υπήρχαν τουαλέτες δίπλα ακριβώς, οι οποίες καθαρίζονταν ανά μισή ώρα !!!!! Η πισίνα ήταν πολύ καλή και καινούρια, ενώ υπήρχε και μία μικρότερη και παλαιότερη. Για τα παιδιά ήταν καταπληκτικά, γιατί εκτός από την πισίνα υπήρχε πινγκ πονγκ παιδική χαρά, κάποιες άλλες ομαδικές δραστηριότητες και το βράδυ, τους είχαν μια προβολή παιδικής ταινίας.

     Το φαγητό στο εστιατόριο ήταν μέτριο προς καλό, και οι τιμές ήταν παρόμοιες με τα ταβερνάκια της παραλίας τα οποία επίσης είχαν μέτρια ποιότητα. Για κυρίως πιάτο με σαλάτα και αναψυκτικό ήταν περίπου 10 ευρώ/άτομο. Είχαμε πάρει μαζί μας τα ποδήλατα και έτσι μπορούσαμε εύκολα να μετακινούμαστε για μια βόλτα στον οικισμό ή στη θάλασσα. Ο οικισμός απείχε περίπου 2 χλμ από το χώρο του κάμπινγκ, ενώ η θάλασσα 150 μέτρα από τη ρεσεψιόν που ήταν στην είσοδο του κάμπινγκ, άρα τα ποδήλατα ήταν αρκετά χρήσιμα !

     

     Η θάλασσα ήταν με βότσαλο στην αρχή και άμμο μετά, αλλά βάθαινε αμέσως. Ήταν ανοιχτή στο βοριά όπως και όλες οι παραλίες της ανατολικής Εύβοιας και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα το καλοκαίρι που φυσούν ως επί το πλείστον βοριάδες. Η θάλασσα έχει πολύ καλή μνήμη και ότι της δώσεις στο επιστρέφει......  Το κάμπινγκ είχε δικές του ξαπλώστρες και ομπρέλες στη παραλία και αν ήθελες να παραγγείλεις υπήρχε ένα σερβιτόρος με ένα ποδήλατο και ένα καφάσι που πηγαινοερχόταν στο μπαρ του καμπινγκ και έφερνε τις παραγγελίες. 

     Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, ξεκουραστήκαμε και περάσαμε ένα δροσερό τριήμερο μακρυά από την Αθήνα.

Θετικά: Μπορείς να περάσεις ευχάριστα την ημέρα σου χωρίς να απομακρυνθείς, κατασκηνώνεις μέσα στο δάσος, δυνατότητα συμπαθητικής βόλτα στον οικισμό.

Αρνητικά: μακρυά για Σ/Κ, κακή κάλυψη από τα δέντρα σε πολλές θέσεις, θάλασσα βρώμικη τις περισσότερες φορές, σχέση ποιότητας/τιμής στο εστιατόριο όπως και στην Αθήνα (μέτρια ποιότητα, τσιμπημένες τιμές).

Θα ξαναπάμε; Ναι φυσικά, γιατί περάσαμε ωραία, το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και μπορούσες να βρεις άμεσα κάποιον να σε εξυπηρετήσει. Επίσης έχει πολλές  προσφορές και αν κάποιος τις συνδυάσει μπορεί να περάσει αρκετά οικονομικές διακοπές!

     

Πολιτιστικό πάρκο "Χρυσαλλίδα"

     Τυχαία βρήκα την ιστοσελίδα της "Χρυσαλιδας" και μου κίνησε το ενδιαφέρον το πρόγραμμά τους. Στο διαφημιστικό ανέφεραν ότι θα έχουν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, για το σιτάρι και την παρασκευή του ψωμιού. Βρίσκεται αρκετά μακρυά από το σπίτι μας, όμως η ιδέα της επαφής του παιδιού με την παρασκευή, αλλά και την ιστορία του ψωμιού φαινόταν πολύ δελεαστική.

     Φτάσαμε πρώτοι και έτσι είχαμε χρόνο για μια βόλτα στον ελαιώνα με τα ποδήλατα. 

     Φυσικά ο Αντώνης ενδιαφερόταν μόνο για το τιμόνι, γιατί το πετάλι δεν το έφτανε σε καμία περίπτωση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε. Αφού κάναμε δύο γύρους με το αμαξάκι (+2 ευρώ) έκανε και ένα γύρο με το πονυ, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του εισιτηρίου. Η σέλα όμως ήταν μεγάλη και το άλογο μικρό, και έτσι δε στερεωνόταν καλά με αποτέλεσμα να γλιστράει ο Αντώνης και να τον κουβαλάω και εγώ μαζί με το άλογο...... Όταν κατέβηκε μου δήλωσε ότι δεν χρειάζεται να το ξανακάνει ( μάλλον φοβήθηκε).

     Η ώρα είχε περάσει, αλλά δεν είχε μαζευτεί ικανοποιητικός αριθμός παιδιών για την ξενάγηση (μόνο εμείς είμασταν), οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο μουσείο, που ουσιαστικά ήταν διάφορα επαγγέλματα και μια ιδέα για το πως ζούσε ο κόσμος παλαιότερα. Ένα από τα εκθέματα ήταν " ο φωτογράφος". Όταν ρώτησα τον Αντώνη τι νομίζει ότι κάνει αυτός ο άνθρωπος μου απάντησε ότι έχει κάμερα και τραβάει βίντεο.... ούτε καν πήγε το μυαλό του ότι θα μπορούσε να υπάρχει τοοοοοσο μεγάλη φωτογραφική μηχανή !!!!

     Μετά είδαμε το ράφτη και τον αργαλειό, όπου του εξήγησα ότι κάποτε δεν υπήρχαν καταστήματα με έτοιμα ρούχα, ούτε πληθώρα υφασμάτων. Όλες αυτές οι δουλειές γίνονταν με πολύ κόπο και υπήρχαν άνθρωποι που ασχολούνταν αποκλειστικά με αυτό. Είδαμε τον ξυλουργό και τον ακονιστή, τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο και τον κουρέα με τα ξυράφια.... Όση ώρα του εξηγούσα τον έβλεπα που γινόταν ολοένα και πιο σκυθρωπός, μέχρι που φτάσαμε στο νερουλά! Όταν άκουσε ότι δεν είχαν νερό στα σπίτια τους και ότι κάποιος πήγαινε και έπαιρνε νερό από το πηγάδι και το μοίραζε στα σπίτια μέσα σε πιθάρια με ένα κάρο απελπίστηκε. Στη φωτογραφία είναι με σκυμμένο το κεφάλι και δεν του είπα καν να χαμογελάσει, γιατί ήθελα και οι δυο μας να θυμόμαστε αυτή την ημέρα, για το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούσε να πάρει ένα παιδί 6 ετών. Όταν τον έβγαλα φωτογραφία τον ρώτησα πως του φαινόταν η ζωή των ανθρώπων και εκείνος μου απάντησε χωρίς δισταγμό "Δύσκολη".......

     Ρίξαμε μια σύντομη ματιά σε ένα πατητήρι, δεν το αναλύσαμε όμως, γιατί θα θα πάμε ξανά τον Σεπτέμβρη να παρακολουθήσουμε τη διαδικασία παραγωγής κρασιού. 

     Και αυτό το μηχάνημα είναι ένα εκκοκκιστήριο καλαμποκιού. Ήταν από τα πιο σύνθετα ποδοκίνητα εκκοκκιστήρια, γιατί ξεχώριζε τη φλούδα, τους άξονες και τα σπόρια και τα έβγαζε χωριστά.

     Αφού είχαμε σχεδόν τελειώσει την περιήγηση στα εκθέματα ακούσαμε το καμπανάκι για να ξεκινήσουμε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Το πρώτο στάδιο ήταν το θέρισμα, όπου είδαν τα δρεπάνια, και μετά από μια συνοπτική παρουσίαση δοκίμασαν όλα τα παιδιά να θερίσουν. Μετά πήραν τα χερόβολα και τα δεμάτια και τα μετέφεραν στο πέτρινο αλώνι.

     Η γαϊδουρίτσα είχε ξετρελαθεί από τη χαρά της, γιατί μετά από κάθε αλώνισμα έχει τάισμα με ψωμάκι   

     Αφού τελειώσαμε με το αλώνισμα μάθαμε για το λίχνισμα, και  το άλεσμα που γινόταν σε νερόμυλους.

      Τέλος όσοι είχαν μικρά χωράφια με λίγη σοδειά, δεν μπορούσαν να πάνε στο νερόμυλο και άλεθαν το σιτάρι και το καλαμπόκι σε χειροκίνητες μυλόπετρες στο σπίτι. Τα παιδιά άλεσαν με μεγάλη επιτυχία σπασμένο καλαμπόκι και μετά με έτοιμο ζυμάρι που τους έδωσαν έφτιαξαν ψωμάκι !!!

  

Η ξενάγηση τελείωσε με μια βόλτα με το τρενάκι του πάρκου!

     Η γενική εντύπωση που μου άφησε ήταν καλή. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και υπομονετικό με τα παιδιά και όλοι οι χώροι ήταν καθαροί και περιποιημένοι. Ευχαρίστως θα ξαναπάμε, γιατί κάνουν σοβαρή δουλειά με κέφι και μεράκι και ο Αντώνης εκτός από το ψωμί έμαθε και ότι η τεχνολογία που χρησιμοποιεί κάθε ημέρα δεν ήταν πάντα δεδομένη......


Πολιτιστικό πάρκο "Χρυσαλιδα"



Προβολή Χρυσαλιδα σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Εκδρομή στην Αίγινα (Νότια διαδρομή)

 
     Η Αίγινα αποδείχτηκε ο πιο κοντινός εκδρομικός προορισμός για ποδηλατοβόλτα και μπάνιο συνδυάζοντας εύκολες διαδρομές με καθαρή θάλασσα. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με μια ποδηλατική ομάδα και να συμμετάσχουμε στην εκδρομή τους. Η συμμετοχή σε τέτοιες εκδρομές έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα. με σημαντικότερο τις νέες γνωριμίες με ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Δευτερεύον είναι ότι με τα ομαδικά εισιτήρια το κόστος είναι χαμηλότερο  και αν χρειαστείς βοήθεια δεν είσαι μόνος σου. Εμείς δεν είχαμε κάνει στο παρελθόν, ποτέ, τέτοια εκδρομή και το μεγάλο στοίχημα ήταν να μπορέσει ο Αντώνης να ανταποκριθεί ποδηλατικά, αλλά και κοινωνικά. Είμασταν πάρα πολύ τυχεροί, γιατί ο αρχηγός της ομάδας έφερε το αγοράκι του και έτσι ο Αντώνης κατάφερε να μεταφέρει την εκδρομή στο δικό του μέγεθος, βρήκε συνποδηλάτη και φίλο. 

     Η συνάντηση είχε ορισθεί για τις 9:45 το αργότερο στα εκδοτήρια εισιτηρίων, στο Πειραιά, στην αποβάθρα Ε8, που ξεκινούν τα πλοία για την Αίγινα. Σύντομα κατέφθασαν τα μέλη της ποδηλατικής ομάδας Π.Α.Σ Αρυρούπολης καθώς και των ποδηλατών Ηρακλείου. Μετά τις πρώτες συστάσεις ανέλαβαν την έκδοση του  ομαδικού(οικονομικού) εισιτηρίου, και επιβιβαστήκαμε στο "Φοίβο".

     Η διαδρομή που επέλεξαν ήταν Αίγινα-Πέρδικα-Μαραθώνας-Αίγινα. Φτάσαμε γύρω στις 11:30 με το ήλιο να έχει ανέβει για τα καλά. Μέχρι το Μαραθώνα κινούμασταν δίπλα στην ακτή που είχε αρχίσει να γεμίζει λουόμενους. Από το Μαραθώνα μέχρι την Αιγινίτισσα είχε μια μικρή ανηφορίτσα όπου ξεκίνησαν τα πρώτα λαχανιάσματα, και μετά την Αιγινίτισσα ανηφορική διαδρομή μέχρι την Πέρδικα. Το τοπίο κλασικό, Ελληνική παραλία, βράχια, αλμυρίκια, άμμος. Οι παραλίες ακολουθούσαν τις ακτές: βράχια, πέτρες, φύκια, άμμος, με γαλάζια διαυγή νερά! Η ανηφόρα προς την Πέρδικα, κούρασε λίγο τον Αντώνη, αλλά ευτυχώς ήταν σύντομη.

     Η Πέρδικα είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι. Έχει ένα πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα με πάρα πολλά μαγαζιά, μεζεδοπωλεία, καφετέριες, μπαράκια, μινι μαρκετ. Διαθέτει μαρίνα για σκάφη και μάλλον αυτή είναι η εξήγηση για το μεγάλο αριθμό παραθαλάσσιων μαγαζιών. Κάναμε μια μικρή στάση, για μια βουτιά, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Μαραθώνα, όπου και θα σταματούσαμε για μπάνιο.

     Ο Μαραθώνας έχει ωραία αμμώδη παραλία με ρηχά νερά, κατάλληλη για οικογένειες με παιδιά όλων των ηλικιών. Υπάρχουν καμιά 50αρια ενοικιαζόμενες καρέκλες (7 ευρώ), ένα μπαρ-καντινα, και ντουζιέρες που ενεργοποιούνται από τον ιδιοκτήτη της καντίνας. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει φυσική σκιά εκτός από μία λωρίδα γης παράλληλης με μια μάντρα, στην άκρη της παραλίας.  Η παραλία έχει δυνατότητα στησίματος σκίαστρου, γιατί στη μάντρα υπήρχε συρματόπλεγμα περίφραξης. ( Αν το ξέραμε θα είχαμε πάρει ένα σκίαστρο, γιατί ξεροψηθήκαμε). Costas Kesinis photo. Τα παιδιά μόλις φτάσαμε στη παραλία βούτηξαν και σταμάτησαν να παίζουν όταν ανεβήκαμε ξανά στα ποδήλατα. Ενώ δεν είχαν ανταλλάξει πολλές κουβέντες μέχρι εκείνη την ώρα, τα κοινά ενδιαφέροντα (νεροπίστολα, πιτσιλιές, πόλεμος με φανταστικούς εχθρούς) τους έφεραν κοντά και ήταν άλλη μια απόδειξη, ότι η διασκέδαση μπορεί να είναι αρκετά απλή υπόθεση όταν υπάρχει καλή διάθεση. 
     Σταματήσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα στο λιμάνι της Αίγινας, όπως το είχαν προγραμματίσει οι διοργανωτές. Το φαγητό ήταν αξιοπρεπές και οι τιμές λογικές. Τελειώνοντας το φαγητό κάναμε μια σύντομη βόλτα στη πόλη της Αίγινας και πήγαμε στο λιμάνι όπου είχε ήδη φτάσει το καράβι μας.

     Μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή την εκδρομή και σίγουρα, αν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, θα τους ακολουθήσουμε σε μελλοντικές εξορμήσεις!!!!

   

Εκδρομή στην Αίγινα (Βόρεια διαδρομή)

     Η ιδέα για την εκδρομή στην Αίγινα υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, όμως ο Αντώνης δεν είχε μεγάλες αντοχές και αυτό λειτουργούσε ανασταλτικά. Τώρα που είδα ότι είναι άνετος στα 20χλμ και παλεύει τα 30 το πήραμε απόφαση.

     Ο καιρός ήταν καταπληκτικός, ότι έπρεπε για μπάνιο και ποδήλατο. Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά με των 10.20 ( Δρομολόγια πλοίων )

Στο πλοίο ήταν τα πάντα κατειλημμένα, όπου υπήρχε η παραμικρή σκιά με κάθισμα ήταν σαν τις μέλισσες στη κερήθρα. Μόνο οι τουρίστες καθόντουσαν στον ήλιο! Καθίσαμε κάτω στο κατάστρωμα, σε μία σκιά που ανακάλυψα, αλλά σύντομα το δροσερό αεράκι της θάλασσας μας έκανε να αναζητήσουμε τον ήλιο. Η διαδρομή κλασική, Αργοσαρωνικός, Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, μεγάλα εμπορικά πλοία, σκαφάκια, ιστιοπλοϊκά, ψαρόβαρκες, ... Ελλάδα. Και στη θάλασσα ακόμα, υπήρχε μία εικόνα όλων των κοινωνικών τάξεων που είχαν βγει συγχρόνως έξω!

     Μετά από μια ώρα και λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας! Η πρώτη απορία του Αντώνη ήταν, γιατί οι οδηγοί των αυτοκινήτων και των μηχανών ανάβουν τις μηχανές τους ενώ δεν έχει κατεβεί η πόρτα του πλοίου, και εισπνέουμε όλοι μαζί το καυσαέριο, και του είπα ότι και εγώ δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση.

     Μόλις αποβιβαστήκαμε μια ομάδα τουριστών Κινέζων ξεκίνησε την περιήγηση στο νησί:

(O πρώτος φανός της Ελλάδας κατασκευάστηκε στην είσοδο του λιμανιού της Αίγινας και μάλιστα πάνω στον τρούλο της μικρής εκκλησίας που βρίσκονταν εκεί, αφιερωμένης σε ποιον άλλο, τον Αϊ- Νικόλα το Θαλασσινό.)

Νωρίτερα τους άκουσα στο πλοίο που ρωτούσαν τον ξεναγό τους, πόσες ημέρες έχουν άδεια οι Ελληνες το χρόνο, γιατί είχαν ακούσει ότι έχουν πάρα πολλές. Προφανώς το "πάω μια βόλτα το Σ/Κ" δεν υπάρχει στη χώρα τους.
     Εμείς, πήραμε κατευθείαν το δρόμο για τη Σουβάλα. Κάναμε μία σύντομη στάση στη Κολώνα. και συνεχίσαμε.

     Ο δρόμος στην αρχή ήταν λίγο ανηφορικός και μετά κατηφορικός μέχρι το φάρο. Η άσφαλτος κατασπασμένη. Πολλές τυφλές στροφές και τα αυτοκίνητα κινούνταν με αρκετή ταχύτητα. Κατά μήκος της διαδρομής οι πινακίδες "ΑΡΓΑ" ήταν όσες και τα Αλμυρίκια!!!!!

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Στο φάρο ήταν η πρώτη στάση, απέραντο γαλάζιο, ιστιοπλοικά, και .... ο Αντώνης να πετάει πέτρες στη θάλασσα. Πρέπει να είναι κάποιο ειδικό γονίδιο, το γονιδιο "ΠΠ" που ευθύνεται γι αυτή τη μανία.

   

Κοντά στο φάρο βρίσκεται και το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Αμέσως μετά η περιοχή λέγεται "πλακάκια" με ομώνυμη παραλία.. Βέβαια όλες οι "παραλίες " στη βόρεια πλευρά του νησιού ήταν βραχώδεις. Στην ουσία δεν υπήρχαν παραλίες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην πραγματικότητα ήταν προεκβολές βράχων στη θάλασσα. Η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν αρκετά απαιτητική με μεγάλες ανηφορο-κατηφόρες.

     

 Επόμενη στάση για νερό και σνακ το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ωραία περιοχή με μια μικρή συστάδα πεύκων, παγκάκια σχετικώς καθαρά, σε ύψωμα από τη θάλασσα. Γενικώς όλη η διαδρομή μέχρι τη Σουβάλα ήταν ελαφρώς (έως και πολύ) υπερυψωμένη από την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν έχεις μικρό παιδί δε χαλαρώνεις, και επίσης αν έχεις παιδί που πετάει πέτρες είσαι σε συναγερμό, γιατί μπορεί να πετροβολήσει κανένα λουόμενο.

     Συνεχίσαμε προς Σουβάλα, οι ανηφόρες ήταν απότομες, οι στροφές τυφλές τα αυτοκίνητα έτρεχαν, οπότε δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε. Κάποια στιγμή φτάσαμε στη διασταύρωση προς Σουβάλα. Είχε μία τεράστια κατηφόρα, με το που την είδε ο Αντώνης όρμησε με τρελό πετάλι, κλίση (12%). Η αλήθεια είναι ότι στιγμιαία πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα της ανάβασης, αλλά την έδιωξα σύντομα !!!!

     

Το λιμανάκι της Σουβάλας ήταν μικρό και γραφικό. Μου θύμισε τους Αγιους Αποστόλους Αττικής: ταβέρνα, ταβέρνα, μινι μαρκετ, φούρνος, ταβέρνα, καφετέρια, ταβέρνα. Κάναμε μια σύντομη στάση στο φάρο του λιμανιού. Ο Αντώνης ασχολήθηκε με την κατάκτηση των βράχων και εγώ σκεπτόμουν ότι η Σουβάλα δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να δείξει, η διαδρομή όμως προς τη Σουβάλα ήταν ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Αφού περιηγηθήκαμε στην παραλία, ρωτήσαμε κάποιους ψαράδες για τη Βαγια. Μας εξήγησαν ότι ήταν καλύτερα να πάμε παραλιακά για να μην μπλέξουμε με το βουνό. Και έτσι μετά από μια σύντομη ανηφόρα ξανακατεβήκαμε στη παραλία. Ύστερα από λίγο όμως, η άσφαλτος έδωσε τη θέση της σε χωματόδρομο και εγώ είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν είμασταν στο σωστό δρόμο. Υποχρεωτικά ρωτήσαμε κάποιες λουόμενες κυρίες οι οποίες με μεγάλο ενδιαφέρον (και μάτια που ξεχείλιζαν συμπόνια) μας εξήγησαν πως πρέπει να ξαναανεβούμε στον πάνω δρόμο. Εκεί ήταν που συναντήσαμε και το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στο οποίο γινόταν βάπτιση. Όλα τα πιτσιρίκια καλοντυμένα με τα λουστρινάκια τους μαζεύτηκαν στο πεζούλι και μας χαιρετούσαν !!!!

Έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή 4 χιλιομέτρων περίπου για να φτάσουμε στη Βαγια. Ο Αντώνης είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται εντόνως. Περίμενε με ανυπομονησία το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και είχε μπαϊλντίσει από τον ήλιο και το πετάλι.

     Κάποια στιγμή είδαμε την πολυπόθητη πινακίδα και ύστερα από λίγο είδαμε την παραλία. Κατεβήκαμε από έναν άθλιο και απότομο χωματόδρομο με κοτρόνες, περάσαμε μέσα από λάσπες μετά από ένα γεφυράκι και τελικά είδαμε την μικρή αμμώδη παραλία που εκείνη την ώρα στα μάτια μας φάνταζε εξωτική και μαγευτική. Ο Αντώνης παραλίγο να βουτήξει με τα ρούχα, τελευταία στιγμή τον συγκράτησα και του έβαλα μαγιό. Όρμησε στη θάλασσα ( που ήταν αρκετά κρύα) και είπε: "είναι κρύα" και μπλουμ βούτηξε! Η αλήθεια είναι ότι το κρύο νερό ήταν ότι έπρεπε, μας δρόσισε και μας χαλάρωσε. Είχε αρκετό κόσμο που καθόταν στις ξαπλώστρες. Δεν υπήρχε κανένας που να καθόταν στην άμμο ( εκτός από εμάς ). Είχε μόνο μια ντουζιέρα που ανήκε στο ένα μαγαζί. Και φυσικά κανένα μέρος να αλλάξεις ρούχα. Για ένα περίεργο λόγο όλος ο κόσμος ήταν στο ένα μαγαζί, ενώ το άλλο ήταν άδειο...... Δεν θα σχολιάσω τα βλέμματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είχε προσγειωθεί ένα διαστημόπλοιο και έβγαινε από μέσα ο Ε.Τ. δεν θα το κοίταζαν έτσι. Κάναμε το μπάνιο μας, παίξαμε, και μετά ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Ρωτήσαμε και μας έδειξαν ένα ανηφορικό ( τι άλλο θα ήταν;) δρόμο για να ανεβούμε. Στο δρόμο της επιστροφής, ο οποίος ήταν γεμάτος στάσεις ενδυνάμωσης (καραμέλες m&m και νερό), η συζήτηση ήταν γύρω από το φαγητό !!!! Η διαδρομή ήταν γεμάτη από παλιές μονοκατοικίες με κήπους και πηγάδια. Λίγο πριν τη Σουβάλα σταματήσαμε και φωτογράφησα αυτήν εδώ, αλλά όλες ήταν πολύ όμορφες.

     Φτάσαμε στην Αίγινα και πήγαμε πρώτα να βγάλουμε τα εισιτήρια και να δούμε τα δρομολόγια, για να ξέρουμε τι περιθώρια έχουμε. Πέσαμε πάνω σε ένα κλασικό καυγά ταξιδιώτη με πρακτορείο:

" Τ: το εισιτήριο που μου δώσατε έχει το όνομα άλλου πλοίου

Π: δεν πειράζει κύριε, μπορείτε να ταξιδέψετε με όποιο πλοίο της εταιρείας θέλετε, δεν έχει σημασία τι γράφει.

Τ: Μα τι λέτε κύριε; άλλο θα γράφει και σε άλλο θα μπω; Και θέλουμε και Ευρώπη και μπλα μπλα μπλα μπλα....... "

Μετά το 5 λεπτο λογύδριο του ταξιδιώτη περί μη ικανότητας να λεγόμαστε Ευρωπαϊκή χώρα, βγάλαμε το εισιτήριο μας και πήγαμε να φάμε ( επιτέλους). Λίγο αργότερα πέρασε κάποιο πλοίο της εταιρείας που είχαμε εισιτήριο (όχι αυτό που έλεγε το εισιτήριό μας, αλλά το επόμενο) και επιβιβαστήκαμε. Ο Αντώνης κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, κι εγώ σκεπτόμουν πόσο τυχεροί είμασταν που μπορέσαμε και κάναμε αυτή τη μονοήμερη εκδρομή.

Χάρτης Αίγινας

Flickr photostream